Εισαγωγή φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου

Ένα από τα μεγάλα μακροπρόθεσμα κακά της ελληνικής μεταπολίτευσης ήταν η σταδιακή μείωση στην ποιότητα της παρεχόμενης πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, με τελικό αποτέλεσμα να φοβάται κάποιος να μπει σε αίθουσα ελληνικού πανεπιστημίου.  Είναι και αυτός ένας από τους λόγους διάλυσης της ελληνικής οικονομίας μέσω της παραγωγής κακών επαγγελματικών προτύπων και άνεργων «επιστημόνων».  Σε αυτή την παγίδα είναι σημαντικό να μην πέσει και η Κύπρος.  Είναι δηλαδή σημαντικό για τη μακροπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη της χώρας να διασφαλιστεί η ποιότητα και η αξιοκρατία στα δημόσια πανεπιστήμια. Ένας από τους τρόπους βελτίωσης της ποιότητας ενός πανεπιστημίου είναι και η βελτίωση στην ποιότητα των εισακτέων φοιτητών.  Φέτος το Πανεπιστήμιο Κύπρου δέχθηκε 5 φοιτητές από 17 αιτήσεις φοιτητών που είχαν ήδη θέσεις σε άλλα πανεπιστήμια.  Οι εξετάσεις που είχαν περάσει και τα πανεπιστήμια που τους είχαν δεχθεί είναι αναρτημένα στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου και, ουσιαστικά, είναι καλά πανεπιστήμια στην Αγγλία. Αμέσως, στην κυπριακή πολιτική σκηνή δημιουργήθηκε ένα τεράστιο θέμα με αυτή την (ομόφωνη πιστεύω) απόφαση της συγκλήτου του Πανεπιστημίου.  Προσέξτε ότι τα παιδιά δεν παίρνουν τη θέση κάποιου άλλου που έχει δώσει τις παγκύπριες εξετάσεις.  Οι εισακτέοι είναι με πλαφόν στο 3% (!) έστω και αν πολλές θέσεις στο πανεπιστήμιο μένουν αδιάθετες λόγω των γραφειοκρατικών διαδικασιών κατανομής θέσεων στα ελληνικά πανεπιστήμια (έχεις θέση στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, μπαίνεις στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη και η θέση μένει κενή). Τα πέντε αυτά παιδιά, μάλλον για λόγους οικονομικούς, προτιμούν να μείνουν στην Κύπρο.  Και το Πανεπιστήμιο εν τη συλλογική σοφία του κάνει το αυτονόητο.  Δίνει τη δυνατότητα σε μερικές οικογένειες που έχουν ανάγκη, και έχουν παιδιά που αλλιώς θα πήγαιναν στο Εδιμβούργο ή στο Λονδίνο (ένας θα πήγαινε στο London School of Economics παρακαλώ), να σπουδάσουν στην πατρίδα τους. Και έρχονται οι βουλευτές στην επιτροπή παιδείας της βουλής να θέλουν να στερήσουν αυτό το δικαίωμα αβασάνιστα και για τους δικούς τους αναχρονιστικούς λόγους.  Ενώ έπρεπε αυτό να μην ήταν καν θέμα, και όλοι όσοι πραγματικά ενδιαφέρονταν για το Πανεπιστήμιο Κύπρου να ενθάρρυναν και άλλους φοιτητές να ακολουθήσουν αυτή τη διαδικασία. Πίστευα κάποτε ότι όλοι οι γονείς (και των ιδιωτικών και των δημόσιων σχολείων) θα πολεμούσαν γι’ αυτό το δικαίωμα αίτησης/μεταγραφής.  Οι γονείς στα ιδιωτικά θα είχαν μία ακόμη επιλογή, αλλά και οι γονείς στα δημόσια θα καταλάβαιναν ότι η ενδυνάμωση του Πανεπιστημίου με περισσότερους καλούς φοιτητές θα έδινε μεγαλύτερη αξία στο πτυχίο του Πανεπιστημίου.  Πίστευα ότι δεν θα χρειαζόταν το Πανεπιστήμιο να δώσει και αυτή τη μάχη.  Δυστυχώς, αυτό δεν φαίνεται να γίνεται, ίσως επειδή οι γονείς δεν έχουν την απαραίτητη εξοικείωση με τις ετερογενείς διαδικασίες εισόδου σε διάφορα πανεπιστήμια και ίσως επειδή δεν πιστεύουν ότι μερικά πράγματα όντως μπορούν να αλλάξουν σ’ αυτό τον τόπο.  Το αρνητικό και τραγικό αποτέλεσμα είναι το θέμα να αφήνεται στα χέρια των βουλευτών και των οργανωμένων συνδικαλιστών.  Αυτή είναι μία ακόμη κατρακύλα που πρέπει να σταματήσει.  Οι γονείς και οι πολίτες που ενδιαφέρονται πραγματικά για την ποιότητα της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης οφείλουν να υποστηρίξουν αυτή την απόφαση της συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κύπρου. Ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης είναι καθηγητής χρηματοοικονομικών στο Imperial College Business School.