Δικαστική ΚΟΠ: Λανθασμένες αποφάσεις

Πολλοί από σας ίσως περιμένατε το Μέρος Γ της Κατρακύλας.  Θα σας απογοητεύσω αναβάλλοντας το Μέρος Γ για μία εβδομάδα (ελπίζω να με συγχωρέσει ο φίλτατος Taylor).  Σήμερα θα ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο και δεν θα ασχοληθώ με τους Γιοβανόβειους άθλους της περασμένης Τετάρτης αλλά με την απόφαση της Δικαστικής Επιτροπής της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου για τους κ. Λάρκου και κ. Νεοφύτου.  Για όσους δεν το γνωρίζουν, υποστηρίζω την Ομόνοια.  Οι φίλαθλοι που ακολουθούν αυτό το σωματείο θεωρούν, δίκαια ή άδικα είναι άσχετο, ότι η ομάδα τους δεν παίζεται στα ίσια από τα αρμόδια όργανα στα οποία έχει ανατεθεί η ευθύνη διοργάνωσης του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.  Αυτό έχει να κάνει με διαχρονικές αποφάσεις αλλά φέτος αυτό έχει ενταθεί σε αντικειμενικά ανησυχητικό βαθμό.  Δύο πρόσφατα γεγονότα είναι αρκετά για να αντιληφθούμε το πρόβλημα.  Το πρόσφατο παιγνίδι πρωταθλήματος Ομόνοια-ΑΕΛ διακόπηκε στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου διότι ο αστυνομικός διευθυντής στον αγώνα έκρινε (μάλλον λανθασμένα αλλά αυτό δεν πρέπει να έχει σημασία) ότι δεν μπορούσε να εγγυηθεί ασφάλεια στο διαιτητή λόγω της συμπεριφοράς των οπαδών της ΑΕΛ.  Μετά από μαραθώνιες συνεδρίες η Δικαστική Επιτροπή αποφάσισε να επαναληφθεί το παιγνίδι, χωρίς φιλάθλους και με την ίδια σύνθεση που έπαιζαν οι ομάδες στο λεπτό που διακόπηκε το παιγνίδι.  Κανονικά τέτοια παιγνίδια κατακυρώνονται 2-0 υπέρ της ομάδας που δεν ευθύνεται για τη διακοπή.  Αντί αυτής της απλής απόφασης, πάρθηκε μία απόφαση που ίσως να είναι μοναδική στις αποφάσεις του παγκόσμιου ποδοσφαίρου (σίγουρα δεν έχω ακούσει τέτοια απόφαση στο Αγγλικό πρωτάθλημα αλλά κάποιος σχολιαστής ίσως με διορθώσει).  Η ανακοίνωση της Δικαστικής Επιτροπής ήταν το εξής λιτό:  «Η Δικαστική Επιτροπή της ΚΟΠ στη σημερινή (29/9) της συνεδρία, μεταξύ άλλων, εκδίκασε το διακοπέντα αγώνα μεταξύ της Ομόνοιας και της ΑΕΛ και αποφάσισε να συνεχιστεί από το χρονικό σημείο της διακοπής του και κεκλεισμένων των θυρών».  Τουλάχιστον η Επιτροπή ακολουθεί την αρχή της διαφάνειας και δημοσιεύει τις αποφάσεις της άμεσα στην ιστοσελίδα της.  Θα βοηθούσε όμως να μας εξηγά και τις αποφάσεις της.  Από πού προήλθε αυτή η απόφαση; Που βασίστηκε; Τι σημαίνει αυτή η απόφαση για το επόμενο παιγνίδι που θα διακοπεί; Θα έχουν το κίνητρο τώρα οι κάθε «οργανωμένοι» να διακόπτουν το παιγνίδι και να ζητούν επανάληψη λόγω αυτής της απόφασης;  Η δεύτερη απόφαση είναι ο εξάμηνος αποκλεισμός του προπονητή της Ομόνοιας κ. Λάρκου.  Ο κ. Λάρκου κατηγορήθηκε για «επίθεση έναντι του διαιτητή τον οποίο έσπρωξε στον ώμο» (σελίδα 2, στην απόφαση που μπορείτε να βρείτε εδώ). Η απόφαση αξίζει να διαβαστεί διότι είναι ένας μικρός καθρέφτης του τι πάει λάθος σε αυτό το κράτος (ή, ίσως καλύτερα, κοινωνία).  Και αναφέρομαι σε δύο κομμάτια: Στα περιγραφόμενα γεγονότα και στην τελική απόφαση (εξάμηνος αποκλεισμός Λάρκου από το γήπεδο).  Τα περιγραφόμενα γεγονότα έχουν (περίπου, και όπως εγώ ερμηνεύω την ανάρτηση της Δικαστικής) ως εξής.  Στο παιγνίδι Αναγέννηση-Ομόνοια ο διαιτητής (κ. Ηλία) και ο 4^ος διαιτητής (κ. Δημητρίου) υποστήριξαν ότι ο κ. Λάρκου «έσπρωξε στον ώμο» το διαιτητή, μία πράξη που χαρακτηρίστηκε ως «επίθεση» από το διαιτητή.  Ο κ. Ηλία και ο κ. Δημητρίου (μαζί με ένα DVD που έδειχνε τι έγινε τη συγκεκριμένη στιγμή) ήταν οι δύο μάρτυρες εναντίον του κ. Λάρκου.  Υπέρ του κ. Λάρκου κλήθηκαν να μαρτυρήσουν 2 αστυνομικοί οι οποίοι βασικά κρίθηκαν αναξιόπιστοι λόγω του DVD.  Άρα η κατηγορία για «σπρώξιμο στον ώμο» πέρασε από τη Δικαστική.  Τώρα σε ποια χώρα μπορεί να νοιώθει ασφάλεια ο πολίτης όταν πρέπει να κουβαλά και μία κάμερα μαζί του για να μπορεί να αντικρούει τις μαρτυρίες των αστυνομικών, εγώ δεν ξέρω.  Αυτό είναι το πρώτο κρατούμενο.  Το δεύτερο κρατούμενο είναι πώς μπορεί ένα «σπρώξιμο στον ώμο» να χαρακτηρισθεί «επίθεση».  Η λεπτομέρεια αυτή είναι σημαντική.  Σύμφωνα με τους νέους πειθαρχικούς κανονισμούς της ΚΟΠ (εδώ), όντως (όπως εκτενώς διαφήμισε η Δικαστική Επιτροπή) η ελάχιστη τιμωρία για «επίθεση» είναι αυτή που επιβλήθηκε (σελ 17 στους συνημμένους κανονισμούς).  Συγκεκριμένα το άρθρο 9 (η) ρητά λέει ότι η ελάχιστη ποινή για επίθεση είναι αυτή που επιβλήθηκε.  Το άρθρο στην ίδια σελίδα, τρία σημεία πιο κάτω (ια) όμως επίσης λέει ότι αντιαθλητική συμπεριφορά προς διαιτητή έχει ελάχιστη ποινή 4 αγωνιστικών (σαφώς μικρότερη των 6 μηνών για τους μη ποδοσφαιρόφιλους).  Στο άρθρο (β) πιο πάνω, η ελάχιστη αποβολή πέφτει στους 2 αγώνες για «παρενόχληση ή προσβολή ή εκφοβισμό ή απειλή κατά οποιουδήποτε αξιωματούχου αγώνα».  Τώρα στο κυπριακό ποδόσφαιρο και στην κυπριακή κοινωνία γενικότερα, η κρίσιμη ερώτηση κρίσης είναι η εξής: «Είναι «επίθεση» το «σπρώξιμο στον ώμο;». Πως μπορεί η Δικαστική Επιτροπή να παίρνει μία πιθανώς καταστροφική απόφαση για την καριέρα ενός επαγγελματία, πολλά υποσχόμενου, ποδοσφαιρικά νεαρού προπονητή, ερμηνεύοντας σαν «επίθεση» κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί άνετα με πολλά συνώνυμα ουσιαστικά που δεν εμπερικλείουν τη βαριά τιμωρία; Και πώς μπορεί να πείσει κάποιον ανεξάρτητο παρατηρητή η Δικαστική ότι είναι αντικειμενική; Και πως μπορεί να πείσει κάποιο παρατηρητή ότι η έντονη συσχέτιση μεταξύ ποδοσφαίρου και κομμάτων είναι άσχετη με τις αποφάσεις που παίρνονται;  Μη νομίζετε ότι αυτά είναι απλώς «μάππα» και δεν επηρεάζουν τη ζωή μας στους υπόλοιπους τομείς αυτής της χώρας.  Εκείνο που πρέπει να σκεφτείτε είναι: «Καλά, αν αυτά συμβαίνουν στη«μάππα», τι μπορεί να συμβεί σε άλλους τομείς και με πολύ μεγαλύτερα συμφέροντα;» Και για να μην νομίζετε ότι αυτά τα ερωτήματα απλώς περιορίζονται στη σφαίρα της «μάππας», αντιγράφω από το πόρισμα Πολυβίου, σελίδα 604:  «Όταν δεν τίθενται τα σωστά ερωτήματα, δεν παρέχονται οι ορθές απαντήσεις.  Ακόμα και όταν διαβλέπονταν οι κίνδυνοι, υπερίσχυαν ασαφείς και ατεκμηρίωτοι «πολιτικοί λόγοι» καθώς και «πολιτικές φοβίες», με αποτέλεσμα τη συνέχιση της απαράδεκτηςκατάστασης πραγμάτων που έκδηλα εγκυμονούσε σοβαρότατους κινδύνους για την ασφάλεια αθώων ανθρώπων».  Οι αθώοι άνθρωποι στην προκειμένη περίπτωση είμαστε όλοι εμείς που επιμένουμε να πηγαίνουμε (προς το παρόν) σε κυπριακούς ποδοσφαιρικούς αγώνες.