Όλοι είχαν δίκιο, η απόφαση όμως ήταν λάθος

Την Κυριακή 19 Μαρτίου, 2023 διάβασα το άρθρο του δημοσιογράφου Λεύκου Χρήστου με τίτλο, “Συνέπεια” ΠτΔ - κομμάτων για ανεργιακό τραπεζικών.

Εκ πρώτης όψεως επρόκειτο για μια “δικαία” διεκδίκηση από μια ανεξάρτητη και καλά οργανωμένη συντεχνία η οποία επέλεξε τον κατάλληλο χρόνο (λίγες μέρες πριν από τις προεδρικές εκλογές) για να προσκαλέσει τους υποψηφίους προέδρους να παρουσιάσουν τα προεκλογικά τους προγράμματα. Ταυτόχρονα είχε την ευκαιρία να αποσπάσει δεσμεύσεις για την επίλυση προβλημάτων που απασχολούσαν τα μέλη της. Στη προκειμένη περίπτωση, η δέσμευση  αφορούσε το “δίκαιο” αίτημα για παραχώρηση ανεργιακού επιδόματος σε εργαζόμενους που αποχωρούν μαζικά στη βάση σχεδίων εθελούσιας εξόδου. 

Το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ερμηνεύοντας το νόμο 31/59 του 2020, έκρινε ότι άτομα που αποχωρούν από την εργασία τους  με αποζημίωση ή άλλη πληρωμή έναντι απώλειας απολαβών, δεν θεωρούνται ως άνεργοι. Η ερμηνεία στηρίχτηκε σε απόφαση  του Διοικητικού Δικαστηρίου για άλλη υπόθεση. Με την εν λόγω ερμηνεία συμφώνησε  και η Νομική Υπηρεσία. Με αυτά τα δεδομένα ο πρώην Υπουργός Εργασίας δεν μπορούσε να κάνει αποδεκτό το αίτημα παραχώρησης ανεργιακού επιδόματος σε άρτι αποχωρήσαντες τραπεζικούς υπαλλήλους. 

Παρενθετικά αναφέρω ότι για χρόνια, οι νομοθέτες εύρισκαν “νόμιμους” τρόπους να παραχωρούν το ανεργιακό επίδομα σε διάφορες ομάδες εργαζομένων για διάφορους ευνόητους λόγους. 

Αντί το Ταμείο των Κοινωνικών Ασφαλίσεων να προστατεύεται ως κόρη οφθαλμού, “λεηλατείται”  με διάφορες νομιμοφανείς προφάσεις κατά το δοκούν. Αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία του προβλήματος, η ουσία του οποίου είναι το αλισβερίσι , το (quid pro quo),αλλά αυτή η συζήτηση δεν είναι της παρούσης. 

Σε αυτή τη περίπτωση, επειδή οι δικαιούχοι δεν ευθύνονται για την απρόσμενη αρνητική εξέλιξη, διαμαρτυρήθηκαν, με το “δίκιο” τους. Οι υποψήφιοι πρόεδροι που καίγονταν για ψήφους, έκριναν ότι το αίτημα ήταν “δίκαιο”. 

Φαντάζομαι θα είπαν, “μικρό το κακό, θκιο ππαλλιές θα λύσουμε το πρόβλημα  αλλάζοντας το νόμο. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. 

Δυστυχώς η όλη διαχείριση του “δίκαιου”, κατά τα άλλα, αιτήματος ξεσκεπάζει τεράστια προβλήματα, όπως αυτά της λαθρο(ψηφο)θηρίας και του απροκάλυπτου μαζικού βολέματος.

Πρώτα πρώτα ο καλοπροαίρετος αναγνώστης διαπιστώνει το αξιολύπητο των υποψηφίων προέδρων όταν αυτοί προσέρχονται, ένας-ένας σε «συνεντεύξεις» και δίνουν υποσχέσεις για να προσληφθούν στη δουλειά.

Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτός που θα κέρδιζε τις εκλογές θα αισθανόταν ότι θα έπρεπε να κρατήσει την υπόσχεση του για να αποδείξει ότι υπάρχει συνέπεια “προεκλογικού λόγου και έργου”. Στο κάτω-κάτω ένας άνθρωπος αξίζει όσο αξίζουν οι υποσχέσεις του!

Δεύτερη και πιο οδυνηρή διαπίστωση είναι ότι η διάκριση εξουσιών μετατρέπεται σε  σύμπραξη εξουσιών. Η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία συμπράττουν για να θεσπίσουν, σε χρόνο μηδέν ένα νόμο μίας χρήσης για να είναι “κύριοι” έναντι αυτών που τους υποσχέθηκαν πράγματα. Ολίγον ενδιαφέρει εάν η τήρηση αυτής της συγκεκριμένης προεκλογικής υπόσχεσης θα στοιχίσει στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων περί τα επτά εκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα καταβάλει το μόνιμο θύμα, ο Κύπριος φορολογούμενος πολίτης. Οι μεν υπουργοί είναι υποχρεωμένοι, με το “δίκιο” τους, να υποστηρίξουν τον ΠτΔ που τους διόρισε, οι δε βουλευτές, με το “δίκιο” τους, θέλουν να υποστηρίξουν τις θέσεις των υποψηφίων που στήριξαν στις εκλογές.

Όμως, η πιο οδυνηρή διαπίστωση είναι ότι, αντί να ψηφίζονται σοφοί νόμοι που θα υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, ψηφίζονται νόμοι που εξυπηρετούν την πολιτική σκοπιμότητα. 

Οι κατά το δοκούν παρεμβάσεις στους νόμους του κράτους φαίνεται να είναι μια προσφιλής πρακτική. 

Δεν το έχομε και περί πολλού να προβαίνουμε σε “διόρθωση” των νόμων, ακόμη και με αναδρομική ισχύ. Δυστυχώς φαίνεται δεν είναι μόνο οι Εγγυήσεις και τα μονομερή δικαιώματα που δεν μας αφήνουν να γίνουμε Κανονικό Κράτος. 

Η εργαλειοποίηση των νόμων με σκοπό την εξεύρεση διεξόδων προς εξυπηρέτηση ειδικών συμφερόντων και πολιτικών επιδιώξεων πλήττει καίρια το κράτος δικαίου. Στην ουσία το καταργεί. Αυτό, κατά την άποψη μου, είναι ο ορισμός της διαφθοράς όλων των διαφθορών. 

Ο αρχαίος Έλλην φιλόσοφος Πλάτων είπε "Ευνομία πειθαρχία νόμων σπουδαίων" δηλαδή, κράτος δικαίου είναι η συμμόρφωση σε σοφούς νόμους. 

Όχι σε νόμους της “πλάκας”.