Οι λαλίστατοι, οι άλαλοι, η «δημοκρατία» και εμείς οι απλοί πολίτες

Τις τελευταίες μέρες και κυρίως τις τελευταίες ώρες, η προσοχή και η συζήτηση σε ότι αφορά τις χαλαρώσεις στα μέτρα που θα αποφασίσει αύριο το Υπουργικό Συμβούλιο, έχουν επικεντρωθεί στο θέμα των κέντρων αναψυχής. Όχι γιατί δεν είναι ένα ζήτημα σημαντικό, αλλά γιατί αποτελεί διέξοδο σε ένα πιο σημαντικό που όλοι αποφεύγουν. Τη χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων στις μετακινήσεις. Και απ’ ότι φαίνεται δε θα άρει η Κυβέρνηση το μέτρο των sms.

Κι αυτό, κατά την άποψη μου την οποία πιστεύω ενστερνίζεται η πλειοψηφία του κόσμου, γίνεται για ένα απλό λόγο: Είμαστε μια πλειοψηφία την οποία δεν εκπροσωπεί καμία φωνή.

Οι ιδιοκτήτες των κέντρων διαμήνυσαν ότι την 16^η Μαρτίου εάν δεν επιτραπεί να λειτουργήσουν τα καταστήματα τους θα προβούν σε δυναμικά μέτρα και θα το κάνουν διότι οι άνθρωποι είναι σε απόγνωση, εμείς όμως οι απλοί πολίτες είμαστε ανοργάνωτοι και η εύκολη ομάδα που ότι και να αποφασίσουν για εμάς χωρίς εμάς, δε θα έχει κόστος.

Και ερωτώ, τόσο τους λαλίστατους επιδημιολόγους και όλους τους άλλους ειδικούς και πολιτικούς, κυβερνώντες και μη, που καθορίζουν την καθημερινότητα μας:

• Οι δείκτες στη Λευκωσία, τη Λάρνακα, την Αμμόχωστο και την Πάφο, δικαιολογούν χαλάρωση των μέτρων;

• Τι ισχύει τελικά σε ότι αφορά τους περιορισμούς στη διακίνηση: Ο επιδημιολογικός δείκτης (;), ο δείκτης αριθμού κρουσμάτων έναντι πληθυσμού (;) ή ο δείκτης νοσηλειών στις εντατικές μονάδες;

• Θυμούνται τι μας έλεγαν όταν αποφάσιζαν να μας κλείσουν στα σπίτια μας και να μας επιβάλουν κέρφιου στις μετακινήσεις ή κάνουν ότι έχουν ξεχάσει;

• Η ψυχολογική κατάσταση του κόσμου δε μετρά σε όλη αυτήν την κατάσταση;

• Αντιλαμβάνονται ότι χωρίς σωστή ψυχολογία ό,τι και να ανοίξεις είναι δώρο άδωρο;

Το παράξενο είναι όμως πως ούτε από τους λαλίστατους κομματικούς δε θίγει κανένας το θέμα των περιορισμών με τα sms. Και ξέρετε γιατί, διότι φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη.

Κι αυτό δεν είναι άσχετο με το ότι δεν έχουν παρθεί πιο αυστηρά μέτρα στη Λεμεσό. Ποια Κυβέρνηση θα τολμήσει λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές να επιβάλει πιο αυστηρά μέτρα σε μια και μόνο περιοχή; Και ποιο κόμμα έχει το θάρρος να το εισηγηθεί; Αντίθετα μάλιστα. Περιμένουν την Κυβέρνηση να αποφασίσει κάτι τέτοιο για να την στήσουν στον τοίχο για να χαϊδέψουν τα αφτιά των λεμεσιανών.

Και δεν είναι πολλές οι μέρες που τα κόμματα έσκιζαν τον… «λαιμό» τους γιατί η Δημοκρατία επιβάλλει ελευθερία στις διαδηλώσεις. Πούντα τώρα να σκίσουν ξανά τον… «λαιμό» τους για το κέρφιου που θα συνεχιστεί!

Βέβαια το ζήτημα δεν είναι να παίρνεις μέτρα. Το ζήτημα είναι να μπορείς και να θέλεις να τα εφαρμόσεις. Και σε αυτό δε χωρά καμιά αμφιβολία. Και ανικανότητα παρουσιάζεται και ανοχή καταγράφεται.

Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών συμμορφώνεται με τα μέτρα και έχει μάθει να προφυλάσσει τον εαυτό του και τους συμπολίτες του, πληρώνει την απειθαρχία των ολίγων και την ανικανότητα του συστήματος. Και αυτό είναι πιο εμφανές σήμερα στη Λεμεσό.

Ενός συστήματος που ενεργεί σπασμωδικά χωρίς πλάνο και στρατηγική. Ενός συστήματος που φάσκει και αντιφάσκει. Που λέει ότι θέλει να αφήσει την οικονομία να λειτουργήσει, αλλά από την άλλη την εμποδίζει με τα εμπόδια που τις βάζει.

Προπαντός όμως ενός συστήματος που λέει ότι ξέρει πάντα το «καλό» μας αλλά πάνω απ’ όλα είναι το δικό του καλό που εξυπηρετεί και υπηρετεί. Δυστυχώς.