Οι κρατικές εγγυήσεις και οι «εξυπνάδες» της τελευταίας στιγμής

Η Βουλή ενέκρινε χθες το νομοσχέδιο για την παροχή κρατικών εγγυήσεων για δάνεια επιχειρήσεων που έχουν πληγεί από την πανδημία, έκαμε όμως και τις «εξυπνάδες» της.

Εισήγαγε στο νομοσχέδιο τροποποιήσεις που σύμφωνα με τη δική μου λογική, θα δυσκολέψουν αντί να υποβοηθήσουν στην εφαρμογή του νομοσχεδίου. Και στο τέλος, ενδέχεται να φέρουν μάλιστα το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό.

Η Βουλή, εισήγαγε στο νομοσχέδιο πέντε τροποποιήσεις, που μεταξύ άλλων, αφορούν στα εξής:

Πρώτον, καθόρισαν ότι το ποσό του €1 δισ. εγγυήσεων θα κατανεμηθεί κατά €150 εκατ. σε μεγάλες επιχειρήσεις, κατά €550 εκατ. για μικρές και μικρομεσαίες και κατά €300 εκατ. για πολύ μικρές επιχειρήσεις και αυτοεργοδοτούμενους. Το νομοσχέδιο προέβλεπε εγγυήσεις €300 εκατ. προς πολύ μικρές και αυτοεργοδοτούμενους και €700 εκατ. για μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις.

• Και ερωτώ: Στη βάση ποιων στοιχείων αποφάσισε η Βουλή να αλλάξει την κατανομή των εγγυήσεων; Έχει υπόψη της τις ανάγκες των επιχειρήσεων; Κατέχει κάποια μελέτη; Η δική μου απάντηση είναι όχι. Οι αλλαγές έγιναν με βάση κομματικά κριτήρια και στόχο είχαν την ικανοποίηση των αφτιών των ψηφοφόρων.

Δεύτερον, εισήχθηκε στο νόμο πρόνοια σύμφωνα με την οποία, εταιρεία ή αυτοτελώς εργαζόμενος που λαμβάνουν δάνειο με κρατική ενίσχυση δε θα προβαίνουν σε απολύσεις εργαζομένων για διάστημα έξι μηνών από τη λήψη του δανείου.

Κατ’ αρχάς θεωρείται μία λογική εισήγηση. Η ουσία όμως θα φανεί στην πράξη. Διότι, υπάρχει ο κίνδυνος πολλοί να μην κάνουν χρήση του μέτρου για να μπορούν να απολύσουν προσωπικό που πλεονάζει και στο τέλος λόγω της στενότητας στη ρευστότητά τους να μην μπορέσουν να επαναδραστηριοποιηθούν πλήρως και στο τέλος να απολύσουν επιπρόσθετο προσωπικό.

• Η λύση στο πρόβλημα δεν είναι οι προσωρινές ρήτρες σε διάφορους νόμους. Η λύση είναι η ενίσχυση της νομοθεσίας για τους πλεονασμούς ώστε να κλείσουν τα πολλά παράθυρα που υπάρχουν σήμερα. Και πιστέψτε με, υπάρχουν πολλά.

Τρίτον, εγκρίθηκε τροπολογία με βάση την οποία παρέχεται στον Υπουργό Οικονομικών η δυνατότητα να εκδίδει διάταγμα με βάση το οποίο θα προβαίνει σε σύσταση προς τις τράπεζες για αναστολή καταβολής μηνιαίων δόσεων από δανειολήπτες του σχεδίου κρατικών εγγυήσεων για 12 μήνες από την καταβολή του δανείου.

• Και ερωτώ: Όλοι αυτοί οι νομικοί στη Βουλή δεν ξέρουν ότι η συγκεκριμένη πρόνοια είναι αντισυνταγματική; Και όχι για ένα λόγο αλλά για δύο τουλάχιστον. Πρώτον διότι δεν είναι αρμοδιότητα του Υπουργού Οικονομικών να εκδίδει διατάγματα για τις τράπεζες καθώς παρεμβαίνει σε ιδιωτικές συμβάσεις και δεύτερον δημιουργεί προνόμια έναντι επιχειρήσεων και αυτοτελώς εργαζόμενων που θα δανειστούν κατά την ίδια περίοδο χωρίς κρατικές εγγυήσεις και θα καταβάλλουν κανονικά τις δόσεις τους.

Εκτός εάν το δωδεκάμηνο είναι μέρος του σχεδίου. Ας διερωτηθούν όμως οι εισηγητές της πρότασης κατά πόσον οι τράπεζες θα δώσουν δάνεια με βάση ένα τέτοιο όρο;

Το πιο μεγάλο όμως ερώτημα αφορά στην εφαρμογή του νόμου. Κατά πόσον δηλαδή, όλα όσα προνοεί (διότι αλλαγές έγιναν και από την Κυβέρνηση για να ικανοποιήσει κόμματα) στο τέλος θα λειτουργήσουν αρνητικά και θα «επιβάλουν» στις τράπεζες είτε να μη συμμετέχουν στο σχέδιο, είτε να περιορίσουν τον αριθμό των δανείων που θα παραχωρήσουν.

Νομίζω ότι σε ότι αφορά στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο και σχέδιο, υπάρχει μια παρανόηση. Τόσο στη Βουλή όσο και μεταξύ επιχειρήσεων και αυτοεργοδοτουμένων. Πολλοί νομίζουν ότι αύριο θα πάνε στην τράπεζα τους και θα πάρουν δάνειο επειδή απλά και μόνο αυτό καλύπτεται και με κρατικές εγγυήσεις. Αυτό είναι πλάνη. Δάνειο θα πάρουν όσοι στις 31 Δεκεμβρίου 2019 ήταν δρώσες βιώσιμες επιχειρήσεις, έχουν πληγεί από τα μέτρα για τον κορωνοϊό και μετά την πανδημία θα εξακολουθήσουν να είναι βιώσιμες. Δεν πρόκειται ούτε για ένα νέο σχέδιο «Εστία», ούτε για το νέο φρούτο «Οικία».

Και είναι γι’ αυτό που μεγαλύτερη σημασία είχε να διασφαλίζεται ότι οι τράπεζες που γνωρίζουν τους πελάτες τους, δανείζουν αυτούς που πρέπει, διαφορετικά επωμίζονται τις ζημιές και δεν τις μετακυλούν στο κράτος μέσω των εγγυήσεων. Εκεί έπρεπε να επικεντρωθεί η προσπάθεια των βουλευτών και όχι σε ανεφάρμοστες και ανούσιες εισηγήσεις, πλην όμως εύηχες.

Τα μεγάλα συνθήματα τα ξαναζήσαμε στην πρόσφατη περίοδο του 2013 και μας κόστισαν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ…