Οι εγγυήσεις θυσιάζονται στο βωμό των εκλογών

Το δρόμο για τις καλένδες πήρε το νομοσχέδιο για την ενίσχυση της ρευστότητας των επιχειρήσεων μέσω δανεισμού που θα είναι εγγυημένος κατά 70% από το κράτος.

Η Κυβέρνηση άργησε να το καταθέσει στη Βουλή και ούτε ζήτησε να εξεταστεί υπό τη μορφή του κατεπείγοντος και η Βουλή το έβαλε στην άκρη. Στα κυπριακά, «έπαιξε πελλόν».

Τώρα η Κυβέρνηση μπορεί να κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι ενήργησε ανεύθυνα αφήνοντας της επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, στο έλεος της πανδημίας και η αντιπολίτευση την Κυβέρνηση ότι αυτή ευθύνεται για την πιο πάνω εξέλιξη.

Βουλευτές μέλη της Επιτροπής Οικονομικών τόνιζαν από χθες πως η Κυβέρνηση κατέθεσε το νομοσχέδιο μόλις την περασμένη Πέμπτη, ήξερε ότι τη Δευτέρα η Επιτροπή πραγματοποιούσε την τελευταία συνεδρία της πριν τη διάλυση της Βουλής και δε φρόντισε καν να ζητήσει το θέμα να θεωρηθεί επείγον. Η κατεπείγουσα εξέταση νομοσχέδιων προνοείται από τους κανονισμούς της Βουλής και η Κυβέρνηση μπορούσε να επικαλεστεί το επείγον του ζητήματος, σημειώνει η αντιπολίτευση.

Αυτό δεν έγινε, στη Βουλή δε θεώρησαν ότι το ζήτημα επείγει και τώρα εμείς οι απλοί πολίτες, προπαντός όμως οι επιχειρήσεις που ασφυκτιούν από έλλειψη ρευστότητας, θα πρέπει να λύσουμε το αίνιγμα του Κολόμβου. Ποιος φταίει πρώτο και ποιος λιγότερο ή περισσότερο.

Η αλήθεια είναι ότι η ευθύνη βαραίνει και τις δύο πλευρές. Περισσότερο την Κυβέρνηση η οποία όφειλε να προωθήσει το νομοσχέδιο πολύ ενωρίτερα και όχι να το αφήσει λίγο πριν τη διάλυση της Βουλής. Αυτή κυβερνά και αυτή έχει την ευθύνη για τα μέτρα που πρέπει να εισαχθούν για αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας.

Πρωτοβουλία θα μπορούσε ωστόσο να προκύψει και από την πλευρά των κομμάτων. Αν όχι από την αντιπολίτευση, τουλάχιστον από το κυβερνών ΔΗΣΥ. Καταθέτουν για τα πάντα προτάσεις νόμου και απέφυγαν να το πράξουν για ένα θέμα ζωτικής σημασίας και επείγουσας προτεραιότητας.

Κατά την άποψή μου όχι γιατί δεν το σκέφθηκαν, αλλά γιατί συμπεριφέρθηκαν κομματικά και προεκλογικά. Η Κυβέρνηση και ο ΔΗΣΥ άφησαν ένα τόσο σοβαρό ζήτημα να το χειριστούν και διαχειριστούν ως προεκλογικό χαρτί και η αντιπολίτευση προτίμησε να μην ασχοληθεί με το θέμα για να αφήσει τους κυβερνώντες εκτεθειμένους απέναντι στις επιχειρήσεις και την κοινή γνώμη. Έθεσαν υπεράνω του δημοσίου συμφέροντος το κομματικό.

Τα πράγματα βέβαια είναι πολύ πιο βαθιά. Υπάρχει διαφορά φιλοσοφίας και προσέγγισης, αλλά κατά ένα τρόπο καταλήγουν στο ίδιο σημείο, το κομματικό.

Το ΑΚΕΛ, για παράδειγμα, έχει μια άλλη φιλοσοφία και δε θα συναινούσε σε ένα νόμο που θα παρείχε τόσο υψηλές εγγυήσεις προς τις τράπεζες. Το ΔΗΚΟ που θα μπορούσε να υποστηρίξει το νομοσχέδιο είναι βέβαιο ότι δε θα ενέκρινε ένα νόμο χωρίς να έχει λόγο στην έγκριση των εγγυήσεων ο Γενικός Ελεγκτής -με τον οποίο το τελευταίο διάστημα μοιάζει να έχουν «παντρευτεί»- κάτι που δε θα αποδεχόταν με τίποτα η Κυβέρνηση. Και ούτε στην κορύφωση της προεκλογικής εκστρατείας θα ήθελε να συμπλεύσει με την Κυβέρνηση και το ΔΗΣΥ, αλλά ούτε και να τους διευκολύνει χωρίς να μπορεί να διαλαλεί ότι έγινε το δικό του.

Η Κυβέρνηση αν και προσπάθησε να παντρέψει το πρώτο νομοσχέδιο με θέσεις των κομμάτων, δεν κατέστει δυνατό να κάμει την υπέρβαση. Με το Γενικό Ελεγκτή σφάζονται καθημερινά και σε καμία περίπτωση δε θα αποδεχόταν να τον έχει στα πόδια της και σε αυτό το θέμα, προκειμένου να εξασφαλίσει τη θετική ψήφο του ΔΗΚΟ.

Κατά ένα τρόπο επαναλαμβάνεται το σκηνικό της ψήφισης των προϋπολογισμών. Όταν το ΔΗΚΟ έθετε ως όρο την παράδοση στον Γενικό Ελεγκτή των φακέλων για τις πολιτογραφήσεις διαφορετικά θα καταψήφιζε τους προϋπολογισμούς. Και η Κυβέρνηση δεν τους έδωσε.

Πείσμα ο ένας πείσμα ο άλλος, για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου η Βουλή καταψήφισε τους προϋπολογισμούς. Κάπως έτσι και σήμερα, οδηγήθηκε ένας σημαντικός νόμος στις καλένδες…