Με οδικές αλχημείες δε λύεται το κυκλοφοριακό

Είτε θα «παρανομήσεις», είτε θα πήξεις

Το νέο πείραμα της Κυβέρνησης με την οδική αλχημεία στην είσοδο της Λευκωσίας δεν είναι ούτε ένα τυχαίο γεγονός και ούτε μία ατυχία. Είναι μια νέα τραγική απόδειξη της ανικανότητας που χαρακτηρίζει την κυπριακή πολιτεία και κυρίως το κατεστημένο στο δημόσιο τομέα, αλλά και την ανεπάρκεια του πολιτικού και κομματικού χώρου στη χώρα. Και όταν η ανικανότητα με την ανεπάρκεια σμίγουν, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από λανθασμένες ζημιογόνες αποφάσεις και ενέργειες, δεν μπορούν να προκύψουν. Και τα πράγματα γίνονται πιο τραγικά όταν τα δύο πιο πάνω συμπίπτουν με την προσπάθεια της πολιτικής ηγεσίας να παρουσιάσει έργα σχεδιασμένα, απλώς, για να προκαλέσουν κρότο και λάμψη. Καθότι, ούτε καν ημίμετρα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Και το πιο πρόσφατο από αυτά είναι η νέα οδική αλχημεία  που υπερασπίζεται τόσο έντονα ο Υπουργός Μεταφορών Αλέξης Βαφειάδης, χωρίς μάλιστα να γνωρίζει τις πραγματικότητες επί του εδάφους. Διότι τι άλλο παρά αποδεικνύει η επαναλαμβανόμενη δήλωσή του ότι «δεν αφαιρέθηκε λωρίδα από τον αυτοκινητόδρομο για να δημιουργηθεί λεωφορειολωρίδα». Αν κ. Βαφειάδης ήταν ανάμεσα σε όσους χρησιμοποιούσε, έστω και περιοδικά, το συγκεκριμένο δρόμο στις πρωινές ώρες αιχμής, τότε θα γνώριζε ότι το αριστερό μέρος του αξιοποιούταν από το ύψος της γέφυρας μέχρι τα φώτα ως τρίτη λωρίδα διευκολύνοντας χιλιάδες αυτοκίνητα που κινούνταν προς τον Στρόβολο. Τώρα, με τις νέες ρυθμίσεις, το 60 – 70% του συγκεκριμένου μέρους του δρόμου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί «νόμιμα» από τα ιδιωτικά οχήματα καθότι αποτελεί μέρος της λεγόμενης λωρίδας λεωφορείων. Με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο χρόνος καθυστέρησης εισόδου των οχημάτων στη Λευκωσία ακόμα περισσότερο. Δηλαδή, μεγαλύτερη κατανάλωση καυσίμων, περισσότερα καυσαέρια και βεβαίως πολλαπλάσια ταλαιπωρία. Κι αυτά πολύ εύκολα μπορεί να τα διαπιστώσουν τόσο ο κ. Βαφειάδης όσο και όσοι άλλοι συμμετείχαν στη νέα οδική αλχημεία.

Το κυκλοφοριακό είναι ένα πολύπλοκο πρόβλημα και δεν είναι τόσο εύκολο να λυθεί. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει οι αρμόδιοι να σταυρώσουν τα χέρια. Θα πρέπει όμως να δράσουν στη βάση ενός γενικού σχεδίου το οποίο θα προβλέπει άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα. Σφαιρικά και σε βάθος. Ένας σχεδιασμός που δε θα αφορά μόνο πόσο χρησιμοποιείται ή όχι το λεωφορείο. Θα αφορά τον ανασχεδιασμό του ωραρίου εργασίας, την εξ αποστάσεως εργασία, την αποκέντρωση δημοσίων υπηρεσιών, τον πολεοδομικό επανασχεδιασμό, την ψηφιοποίηση και πολλά άλλα.

Πράγματα, βεβαίως, που απαιτούν, πάνω απ’ όλα, πολιτική βούληση. Διότι θα θιγούν και θα επηρεαστούν συμφέροντα. Θα χρειαστεί, όπως συνήθιζε να λέει και ο τέως πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, να σπάσουν αυγά. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα κύριε Υπουργέ των Μεταφορών και όχι αν θα λειτουργήσει μια λεωφορειολωρίδα 200 μέτρων για να εξυπηρετήσει -εάν θα εξυπηρετήσει- μερικές εκατοντάδες άτομα και θα ταλαιπωρήσει χιλιάδες άλλα. Διότι, ούτε οδικές αλχημείες σώζουν την κατάσταση, ούτε σποτάκια στα ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης απαλύνουν το κυκλοφοριακό.

Καιρός να αποφασιστούν μέτρα και δράσεις επιστημονικά μελετημένες και καλά σχεδιασμένες. Διαφορετικά θα εισάγονται ημίμετρα που θα ωφελούν λίγους και θα επηρεάζουν αρνητικά πολλούς, δηλαδή με ελάχιστο όφελος και πολλαπλάσιο κόστος.

Και κλείνω μια με απορία: έγινε κάποια μελέτη σε σχέση με το κόστος αυτής της νέας ρύθμισης, τόσο όσο αφορά την άμεση οικονομική επιβάρυνση όσο και την έμμεση; Και τι δείχνει η μελέτη;

Δημοσιογράφος

([email protected])