Και τι έγινε, ηλικιωμένοι με «υποκείμενα νοσήματα», είναι!

Πριν μερικές μέρες απεβίωσε ένας 84χρονος ο οποίος για τρεις μέρες ήταν αβοήθητος στο διαμέρισμα του. Ο ηλικιωμένος συνάνθρωπός μας είχε τραυματιστεί από πέσιμο και επειδή δεν μπορούσε να κινηθεί παρέμεινε στην ίδια θέση αβοήθητος για τρεις μέρες. Μέχρι που κάποιος να τηλεφωνήσει στην Αστυνομία και αυτή να σπάσει την πόρτα και να τον εντοπίσει στο πάτωμα. Ο 84χρονος που είχε τις αισθήσεις του και του δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες, δεν κατάφερε να σωθεί παρά τις προσπάθειες των γιατρών.

Πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία με πολλούς υπεύθυνους, άμεσα και έμμεσα. Πρωτίστως το κράτος αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Το κράτος που δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει δομές και υπηρεσίες που να αποτρέπουν τέτοιου είδους τραγικά περιστατικά. Και βεβαίως το κράτος δεν είναι απρόσωπο. Διαθέτει αρμόδιες – υποτίθεται - υπηρεσίες, καλοπληρωμένους υπαλλήλους, υποδιευθυντές και διευθυντές, τμηματάρχες και παρατμηματάρχες και ούτω καθ’ εξής. Διαθέτει Υπουργεία και Υπουργούς, Υπουργικό Συμβούλιο και Πρόεδρο. Διαθέτει κόμματα που λαμβάνουν ουκ ολίγα από το Κράτος για να συντηρούν τις δομές τους, διαθέτει βουλευτές. Βουλευτές που με τη σειρά τους διαθέτουν και κάμποσους κοινοβουλευτικούς συνεργάτες, που επίσης εμείς πληρώνουμε - παρόλο που στην ουσία αναλώνουν το χρόνο τους στα ρουσφέτια που ζητούν από τους μαστόρους τους οι ψηφοφόροι.

Είναι ένα κράτος, δηλαδή, που διαθέτει όλους εκείνους που αντί να αξιολογούν τις ανάγκες της πολιτείας και των πολιτών και να πράττουν βάσει προτεραιοτήτων, κάνουν οτιδήποτε άλλο από αυτό. Και δε το λέω γιατί θέλω να ισοπεδώσω τους πάντες και τα πάντα. Το λέω διότι έτσι δείχνουν οι πράξεις και οι ενέργειες τους. Τα κονδύλιά που ψηφίζουν, τα αιτήματα που προωθούν, τα όσα εγκρίνουν για τους εαυτούς τους και ομάδες ψηφοφόρων τους όπως π.χ. οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα όσα δεν κάνουν για να προστατεύσουν ευάλωτους ανθρώπους όπως ο 84χρονος. Όπως και όλοι αυτοί οι 70χρονοι, 80χρονοι, 90χρονοι ακόμα και πιο μεγάλοι που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του κορωνοϊού ακόμα κι αν είχαν υποκείμενα νοσήματα. Αν το κράτος λάμβανε όλα τα μέτρα για να τους προστατεύσει, αν δηλαδή όλες αυτές οι στέγες ευγηρίας από τις οποίες προήλθαν δεν ήταν εν πολλοίς ή εν ολίγοις ένα μπάχαλο, τότε πολλοί θα μπορούσαν ακόμα να ζουν, κι ας είχαν «υποκείμενα νοσήματα». Δυστυχώς όμως το κράτος απέτυχε.

Απέτυχε βεβαίως και η κοινωνία. Όλοι μαζί και ο καθένας μας ξεχωριστά που όταν ακούμε το απόγευμα τις ανακοινώσεις του υπουργείου Υγείας για τον κορωνοϊό και η αναφορά στους θανάτους αφορά ηλικιωμένους με «υποκείμενα νοσήματα», νιώθουμε μια ανακούφιση. Λέμε στον εαυτό μας, «ε, καλά, ο άνθρωπος είναι ηλικιωμένος και άρρωστος, είτε σήμερα είτε αύριο, θα πέθαινε». Γίναμε όλοι «θεοί» και αποφασίζουμε ότι ο άλλος «ήταν που ήταν να πεθάνει…», ποια η διαφορά αν αυτό συνέβη λίγο ενωρίτερα. Οποία ανακούφιση…

Φταίμε ως κοινωνία και ο καθένας μας ξεχωριστά που ξεχνούμε τους γέρους γονείς και παππούδες μας, που ζούμε για τον εαυτό και το σπίτι μας μόνο και δεν ξέρουμε ποιος είναι ή τι κάνει ο διπλανός μας. Ακόμα κι αν η δική μας πόρτα από τη δική του απέχει μόνο ένα μέτρο.

Κι όλα αυτά δεν είναι άσχετα με το πώς εξελίχτηκε όλα αυτά τα χρόνια το κράτος μας και ποιες προτεραιότητες έθεσε και έθετε. Δεν είναι άσχετα με την παιδεία μας. Ότι μας μετέτρεψαν σε μια κοινωνία που ήθελε ολόκληρη να διοριστεί στο δημόσιο, σε μια κοινωνία που ανεχόταν και καλλιεργούσε το ρουσφέτι, που ανεχόταν και βολευόταν με τη μετριότητα. Σε μια κοινωνία που έχει πληρώσει πλειστάκις τα λάθη της και τα λάθη αυτών που αναδεικνύει στα πολιτικά και πολιτειακά αξιώματα, αλλά μυαλό δεν έβαλε. Σε μια κοινωνία που κρύβει το κεφάλι στην άμμο για να μην δει που πάμε και τα αδιέξοδα στα οποία βρισκόμαστε.

Διότι, τι έγινε! Ένας 84χρονος και μερικές δεκάδες άλλοι με «υποκείμενα νοσήματα» ήταν και είναι Άνθρωποι ξένοι προς εμάς. Απλά νούμερα που ούτε τα λιμνάζοντα νερά στη συνείδηση μας μπορούν να ταράξουν, ούτε το βάλτο στο κράτος και τα πολιτικοκομματικά πράγματα στο τόπο να διαταράξουν… Δυστυχώς.