Χάνεται το τρένο των μεταρρυθμίσεων

Οι μεταρρυθμίσεις είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.  Όχι μόνο δεσμευτήκαμε στα μνημόνια που δέχθηκε η προηγούμενη κυβέρνηση και υπέγραψε η παρούσα, αλλά και βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα της κυπριακής οικονομίας.  Αυτό είναι το κύριο ζητούμενο και για πολλά από αυτά είχα γράψει από το 2011 στο βιβλίο Δημιουργική Κύπρος. Ωστόσο ανησυχώ πολύ ότι χάσαμε το τραίνο.  Με τη μεταπήδηση του ΔΗΚΟ στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο η κυβέρνηση έχασε τη δυναμική που χρειάζονται οι μεταρρυθμίσεις, εξαντλήθηκε η δυναμική των πρώτων 100 ημερών, ξεχάσαμε τη δυναμική του 2013 όταν όλοι αντιλήφθηκαν ότι καταστρέψαμε τη χώρα με αναχρονιστικές νοοτροπίες. Η καρδιά της κυβέρνησης κτυπά για μεταρρυθμίσεις, αλλά μετρά πλέον πολύ το πολιτικό κόστος και τι είναι πολιτικά εφικτό.  Δέστε το πρωτάκουστο για μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα διορισμών που αρχίζει το 2018 και ολοκληρώνεται το 2027.  Το 2014 έπρεπε να αρχίσει και το 2018 να ολοκληρωθεί. Πέσαμε στην παγίδα του pretend and extend, προσποιήσου ότι όλα είναι καλά και περίμενε, κρύψε να περάσουμε.  Είδαμε την τραγική κατάληξη της Ελλάδας με αυτή τη νοοτροπία. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία κινείται πολύ προσεκτικά.  Ωστόσο φρονώ ότι ένας πρόεδρος μπορεί να διαμορφώσει κοινή γνώμη, να μεταφέρει τη συζήτηση στην ευρύτερη κοινωνία για να ασκηθεί πίεση στα κόμματα.  Αυτό αναμένεται από την ηγεσία σε περιόδους κρίσης, να διαμορφώνει κοινή γνώμη, όχι να επιδιώκει συμβιβασμούς διαπλεκόμενων συμφερόντων.  Αυτά κατέστρεψαν τη χώρα και το πολιτικό σύστημα, με αυτά συνεχίζει να συνδιαλέγεται αντί με την ευρύτερη κοινωνική βάση. Δεν μπορώ να μην σχολιάσω θετικά τις προσπάθειες του υφυπουργού παρά τω προέδρω, είναι στη σωστή κατεύθυνση, προσεκτικά μελετημένες.  Αλλά απαιτούν ρήξη με νοοτροπίες και φοβάμαι όταν έρθει η ώρα της κρίσης θα οδηγηθούμε σε πρόσκαιρους ευκαιριακούς συμβιβασμούς.