Μιλούν με γενικότητες, χωρίς να λένε τίποτα

 Η σχεδόν μόνιμη επωδός της αντιπολιτευτικής ρητορικής τους τελευταίους μήνες απαιτεί άμεσα μέτρα για μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, καταπολέμηση της ανεργίας και προώθηση της ανάπτυξης.  Όλα τα πιο πάνω μαζί ισοδυναμούν με την απαίτηση να παίξει μια ποδοσφαιρική ομάδα σε ένα δύσκολο παιχνίδι με έντεκα παίκτες άμυνα και να σημειώσει και πέντε γκολ!  Τέτοια πράγματα μπορεί να γίνονται στο ποδόσφαιρο  μια φορά στα χίλια παιχνίδια.  Στην οικονομία γίνονται ακόμα πιο σπάνια.  Δυστυχώς η ρητορική των πολιτικών αντιπαραθέσεων γύρω από οικονομικά θέματα κυριαρχείται από γενικότητες, κλισέ και ρητορικές κορώνες.  Όλα τούτα στο σύνολο τους είτε δεν έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο είτε είναι αντιφατικά.  Αυτό που κατά τη γνώμη μου συμβαίνει είναι ότι έχει πια εισαχθεί η έμπλεη κοινοτυπιών και σολοικισμών τυποποιημένη γλώσσα των πολιτικών στη δημόσια σφαίρα των οικονομικών.   Η πιο σοβαροφανής κριτική προς την κυβέρνηση αφορά τα λεγόμενα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας.  Απαιτείται η επίλυση τους εδώ και τώρα.  Το αυτονόητο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί τόσα χρόνια δεν έγινε καμιά προσπάθεια να λυθούν αυτά τα προβλήματα; Γιατί όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα αύξαναν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, τους έδιναν επιπρόσθετες παροχές και ωφελήματα, γιατί επιδείνωναν ένα σκανδαλώδες σχέδιο συντάξεων και γιατί έδιναν καθολικές παροχές σε φτωχούς και πλούσιους; Προσέξετε, το πρόβλημα δεν είναι μόνον ότι αυτοί που σήμερα απαιτούν λύσεις εδώ και τώρα δεν έκαναν τίποτα όταν μετείχαν σε κυβερνήσεις.  Το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό διότι αυτοί που φωνάζουν είναι αυτοί που κατεξοχήν δημιούργησαν τις διαρθρωτικές αγκυλώσεις!  Απέναντι σε αυτήν την προφανή αντίφαση έχω ακούσει να αντιπαραβάλλονται δύο υπερασπιστικές προσπάθειες.  Η πρώτη λέει ότι τώρα οι συνθήκες προσφέρονται για διαρθρωτικές αλλαγές.  Εννοούν προφανώς ότι παλαιότερα οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για τέτοιες αλλαγές.  Η εξήγηση αυτή τουλάχιστον από οικονομικής πλευράς δεν ευσταθεί.  Πιο εύκολα αλλάζεις πράγματα και θεσμούς όταν έχεις ψηλή ανάπτυξη και λιγότερο ελλειμματικά οικονομικά.  Στις παρούσες συνθήκες, αν η κυβέρνηση και η βουλή επέβαλλαν «εδώ και τώρα» δραστική μείωση στον αριθμό και τις απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων και στις κοινωνικές παροχές, το πιο πιθανόν είναι ότι η οικονομία θα έπεφτε ξανά σε ύφεση.  Μια δεύτερη εξήγηση από τους σημερινούς θιασώτες του «εδώ και τώρα» είναι ότι έκαναν και αυτοί λάθη αλλά πλέον αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των στιγμών.  Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι εύκολο για έναν αρθρογράφο να εμφανίζεται ως ταγός της δημοσιονομικής ορθοδοξίας, για τους ομοϊδεάτες του όμως που ασκούν πολιτική μέσα από τα κόμματα, υπάρχει πάντα ο πειρασμός του λαϊκισμού.  Για τους τελευταίους, τα δείγματα αυτής της ασυνέπειας εμφανίζονται τόσο τακτικά ώστε να αποτελούν συστατικό στοιχείο του δικού τους πολιτεύεσθαι.  Θυμίζω την μείωση του ΦΠΑ στα εστιατόρια από την πλειοψηφία της βουλής, την προσπάθεια απόδοσης προσφυγικής ιδιότητας στους εκ μητρογονίας, την απροθυμία να ψηφίσουν τη στόχευση του φοιτητικού επιδόματος και του επιδόματος τέκνου και την καθημερινό σιγοντάρισμα κάθε αιτήματος ομάδας ειδικών ή τοπικών συμφερόντων.  Επιπροσθέτως, κανένα από τα πολιτικά κόμματα που επαγγέλλονται τη δημοσιονομική εξυγίανση δεν έχει δώσει σύνολο συγκεκριμένων προτάσεων.  Δεν το κάνουν αυτό γιατί φοβούνται το πολιτικό κόστος.  Μέχρι όμως να κάνουν συγκεκριμένες προτάσεις, νομίζω ότι θα ήταν λάθος να τους αποδίδεται σοβαρότητα.  Αυτοί που μιλούν με γενικότητες, κλισέ και ρητορικές κορώνες, στην πραγματικότητα δε λένε τίποτα.