Μαθήματα της 11/07/11

Επειδή έρχονται χρόνια δύσκολα για την οικονομία πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πως θα βοηθήσουμε, ο καθένας και η καθεμιά όπως καλύτερα μπορεί, να ορθοποδήσει αυτός ο τόπος μετά την αυτοκαταστροφική έκρηξη της 11^ης Ιουλίου 2011.  Θα προσπαθήσω μελλοντικά να δώσω τη γνώμη μου για τις μακροπρόθεσμες αλλαγές που χρειάζονται στην οικονομία (για τις βραχυπρόθεσμες η κυβέρνηση μπορεί να διαβουλευθεί με την Κεντρική Τράπεζα), αλλά θεωρώ περισσότερο χρήσιμο να αναλύσουμε πρώτα μερικά μαθήματα από την τραγωδία.  Το θεωρώ χρήσιμο διότι πρώτα πρέπει να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας («φταίνε πάντα οι άλλοι») και ίσως τα μαθήματα να μας βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Ελπίζω οι συμπολίτες που δεν πήγαν να ψηφίσουν στις βουλευτικές εκλογές να αντιλαμβάνονται τώρα ότι η αποχή από την πολιτική διαδικασία δεν είναι λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία.  Η αποχή όχι μόνο ενθαρρύνει τους «αθκιασερούς» κάθε λογής να ασχοληθούν με την πολιτική, αλλά αποθαρρύνει και τους πετυχημένους επαγγελματίες από κάθε επάγγελμα από το να ασχοληθούν με την πολιτική.  Οι «αθκιασεροί» δεν χάνουν τίποτα και το παίζουν και παράγοντες γυρίζοντας από γάμο, σε μνημόσυνο, σε κηδεία, σε βαφτίσια προς αναζήτηση ψήφων.  Από την άλλη μεριά οι πετυχημένοι επαγγελματίες πρέπει να δουλεύουν για να συνεχίσουν να είναι επιτυχημένοι και, ακόμη πιο σημαντικό, νοιώθουν ότι με δεδομένη την αποχή τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει έτσι κι αλλιώς.  Δυστυχώς, υποψιάζομαι ότι οι περισσότεροι από εσάς που με διαβάζετε, η «γενιά του διαδικτύου», δεν πήγατε να ψηφίσετε στις βουλευτικές εκλογές του Μάη.  Ελπίζω τώρα να αντιλαμβάνεστε ότι η αποχή δεν είναι λύση.  Αντίθετα, η αποχή περισσότερο αποθρασύνει το πολιτικό σύστημα, την ανεπάρκεια του οποίου, με μαθηματική ακρίβεια, θα βρείτε μπροστά σας σε κάποιο στάδιο της ζωής σας σε αυτή τη χώρα, είτε προσωπικά είτε οικογενειακά.

Το δεύτερο μάθημα είναι ότι από τώρα και στο εξής, για κάθε διορισμό που κάνει ο (οποιοσδήποτε) πρόεδρος της δημοκρατίας, θα πρέπει να απαιτούμε τον ελάχιστο σεβασμό προς το φορολογούμενο πολίτη.  Ποιός είναι ο ελάχιστος σεβασμός; Ο ελάχιστος σεβασμός είναι να δίδεται το βιογραφικό του προτεινόμενου διορισμού στη δημοσιότητα και να υπάρχει άμεσα στο διαδίκτυο για τον καθένα από μας να μπορεί να έχει άποψη για την ικανότητα του διορισμένου λειτουργού να εκτελεί το καθήκον του/της.  Πηγαίνετε αν θέλετε στα διορισμένα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των διάφορων ημικρατικών οργανισμών και θα αντιληφθείτε ότι ούτε καν μπαίνουν στον κόπο οι διορισμένοι να αναρτούν κάτι για τον εαυτό τους.  Για παράδειγμα, αν δεν έχουν σπουδάσει κάτι σχετικό με τηλεποικοινωνίες οι διορισμένοι στο διοικητικό συμβούλιο της ΑΤΗΚ, τουλάχιστον ας μας εξηγήσουν γιατί θεωρούν τον εαυτό τους ικανό να είναι σε ένα τέτοιο διοικητικό συμβούλιο.  Τουλάχιστον, ας μας πουν ότι ενδιαφέρονται για «μοντέρνες τηλεποικοινωνίες» στον ελεύθερο τους χρόνο.

Αν άτομα με τις ανάλογες εμπειρίες θεωρούνται πολύ δύσκολο να βρεθούν, τότε ας ιδιωτικοποιηθούν αυτοί οι οργανισμοί και ας αφήσουμε τους μετόχους να κάνουν όπως νομίζουν αυτοί καλύτερα.  Ας αναλάβει ο κύριος Σιακόλας στο κάτω κάτω... Ίσως ο αποκομματισμός της οικονομικής ζωής αυτού του τόπου να μπορεί να προέλθει μόνο μέσω της μείωσης του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία.  Σε ανύποπτο χρόνο σε άρθρο του στον ημερήσιο τύπο, ο κ. Νίκος Τιμοθέου, πρώην διευθυντής της ΑΤΗΚ, είχε τον εξής προβληματισμό για τους διορισμούς στα διοικητικά συμβούλια των ημικρατικών οργανισμών.  «Εφ’ όσον οι διορισμένοι ανά ώρα εργασίας παίρνουν περίπου €10 την ώρα, γιατί υπάρχει τόση ζήτηση για διορισμό σε αυτά τα συμβούλια;» Θα αφήσω τη δική σας φαντασία να υποδείξει απαντήσεις στο ερώτημα του κ. Τιμοθέου.  Εγώ απλώς θα προσθέσω στο ερώτημα το εξής: «Ποιοί επιλέγουν να αποδεχθούν αυτούς τους διορισμούς, ξέροντας εκ των προτέρων, ότι η μόνη νόμιμη αντιμισθία είναι το υπέρογκο ποσό των €10 την ώρα;».

 Ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης είναι καθηγητής χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.