Δεξιός Ομονοιάτης

 Μεγάλωσα στην ευρύτερη περιοχή του Μακαρίου Σταδίου, τη δεκαετία του 1980, όταν τα παιδιά τα άφηναν οι γονείς τους να πηγαίνουν μόνα στο γήπεδο.  Εκείνη τη δεκαετία αν δε σου απαγόρευε η οικογένεια σου ρητά να υποστηρίζεις την Ομόνοια, δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνεις Ομονοιάτης.  Κάτι αντίστοιχο με την πρόσφατη εμπειρία του ΑΠΟΕΛ.  Είδα την Ομόνοια να κερδίζει τον πολυδιαφημισμένο Άγιαξ 4-0, τον Παγκύπριο Νέας Υόρκης 6-0 και το Γιώργο Σαββίδη να σκοράρει ένα εντυπωσιακό γκολ στον τελικό κυπέλλου με τον Απόλλωνα για ένα αλησμόνητο 4-1 σε ένα κατάμεστο στάδιο.  Τη χρονιά του 1981 που κέρδισε η Ομόνοια το πρωτάθλημα, δεν έχασα παιγνίδι στο Μακάριο, ενώ αν αργούσες και 10 λεπτά μπορεί και να έχανες τα πρώτα δύο γκολ.  Περιττόν να σας πω ότι είμαι Ομονοιάτης. Την ομάδα μου τη διάλεξα μικρός.  Ευτύχησα να μην έχω ένα «φανατικό» πατέρα που άφησε το παιδί του να διαλέξει μόνο του την ομάδα που υποστήριζε.  Ένας θείος πρόλαβε κι έκαψε μία πράσινη τσάντα, η οποία με τον καιρό αντικαταστάθηκε με μία άλλη πράσινη τσάντα.  Την ίδια στιγμή, στη μία φορά που ήμουν στην Κύπρο κατά τη διάρκεια βουλευτικών εκλογών, δεν ψήφισα ούτε ΑΚΕΛ, ούτε ΕΔΕΚ.  Αν αυτές οι επιλογές ορίζουν κάποιο σαν «Δεξιό», τότε είμαι ένας «Δεξιός Ομονοιάτης». Αν κάποιος δεν ασχολείται με το Κυπριακό ποδόσφαιρο, θα αναρωτηθεί τι σχέση έχει αυτή η προσωπική εμπειρία με την οικονομία και την πολιτική.  Δυστυχώς, σε αυτή τη χώρα το ποδόσφαιρο έχει πάντα να κάνει με την πολιτική και ίσως και με την οικονομία.  Δεν ξέρω ακριβώς τους λόγους γι’ αυτό και για το παρόν άρθρο δεν με ενδιαφέρουν (καταλαβαίνοντας τους λόγους θα βοηθούσε στη λύση του προβλήματος που μπορεί να ονομαστεί «αρρωστημένος φανατισμός»).  Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να μπορώ να συνεχίσω να υποστηρίζω την Ομόνοια χωρίς να αναγκάζομαι να εξηγώ κάθε φορά ότι είμαι «Δεξιός». Αυτό δεν είναι μόνο τελείως συμφεροντολογικό (να γλιτώνω εγώ τις εξηγήσεις).  Είναι και κοινωνικό.  Τα στερεότυπα σε αυτή τη χώρα είναι τόσο εμφανή που αγγίζουν το όριο του κωμικοτραγικού.  Φανταστείτε ότι υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας χρησιμοποίησε την αναλογία του ΑΠΟΕΛ-ΟΜΟΝΟΙΑ για να πείσει τους οπαδούς του, (συγγνώμη, κεκτημένη ταχύτητα), εννοώ τους ψηφοφόρους του, να τον υπερψηφίσουν.  Κομματικά πρόσωπα επεμβαίνουν συχνά για να έχουν την εύνοια των «οργανωμένων οπαδών».  Αυτών δηλαδή που σου απαγορεύουν να πάρεις μικρά παιδιά στο γήπεδο διότι τα συνθήματα τους είναι άκρως ακατάλληλα για ηλικίες κάτω των 18. Ακολουθεί ένα πιο πρόσφατο «τρελλό» παράδειγμα.  Στις 3 Απριλίου επισκέφθηκα με την επτάχρονη κόρη μου τα Φυλακισμένα Μνήματα.  Εκείνος ο μικρός χώρος των 25 τετραγωνικών μέτρων ίσως είναι ότι πιο ιερό, αγνό κι ωραίο υπάρχει σε αυτό τον τόπο.  Εκεί θάφτηκαν οι πρώτοι μοντέρνοι Κύπριοι αγωνιστές για την ελευθερία, αλλά η τιμωρία τους δεν σταμάτησε με το θάνατο.  Τα νεκρά κορμιά τους δεν δόθηκαν στους δικούς τους για ταφή για να μην γίνουν ακόμη μεγαλύτερα σύμβολα αγώνα.  Αυτοί έμειναν φυλακισμένοι και μετά το θάνατο τους.  Η επτάχρονη κόρη μου έβαλε αγνά και ταπεινά ένα μικρό στεφάνι προς τιμή των φυλακισμένων νεκρών προκαλώντας το αυθόρμητο χειροκρότημα των παρισταμένων.  Την ίδια μέρα, κι εδώ έγκειται η «τρέλλα», εγώ πήγα στο Ομόνοια-Ανόρθωση και άκουσα εμβρόντητος τους «Μαχητές» με τα σύμβολα της ΕΟΚΑ να ουρλιάζουν «Τού-ρτζοι» εισπράττοντας την ανάλογη απάντηση «Φα-σί-στες».  Αυτά εν έτος Κυρίου 2011 συμβαίνουν τόσο συχνά που ακούγονται τελείως φυσιολογικά και τα δεχόμαστε τελείως παθητικά αποδίδοντας τα σε «ανεγκέφαλους». Πίστευα κάποτε ότι καθώς οι ομάδες θα γίνονταν περισσότερο επαγγελματικές, η σχέση μεταξύ πολιτικής και ποδοσφαίρου θα αδυνάτιζε.  Καθώς τα σωματεία θα γίνονταν περισσότερο επαγγελματικά, καθώς (πιο πρόσφατα) θα προσπαθούσαν να επαναλάβουν τους άθλους του Κεσπάγια σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, θα άφηναν αυτή τη σχέση μεταξύ κομμάτων και ποδοσφαίρου να ατονήσει διότι δεν θα ήταν στο οικονομικό τους συμφέρον η διαιώνιση του κομματισμού/φανατισμού.  Γιατί, για παράδειγμα, να αποκλείεις σαν ΑΠΟΕΛ τόσους πολλούς αριστερίζοντες φιλάθλους; Γιατί σαν ΟΜΟΝΟΙΑ να αποξενώνεις τις οικογένειες από το γήπεδο (και τα ακριβά εισιτήρια διαρκείας των €500) για να αφήνεις τους «οργανωμένους οπαδούς» να ελέγχουν την κερκίδα (με εισιτήρια των €180); Που με φέρνει στο τελευταίο σημείο.  Αν έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας τέτοια δυνατά στερεότυπα που κάποιος «δεξιός Ομονοιάτης» ή «αριστερός Αποελίστας» πρέπει να εξηγήσουν τι πήγε λάθος στη ζωή τους, είναι δυνατόν να μπορέσουμε ποτέ να λύσουμε το Κυπριακό πρόβλημα; Είναι δυνατόν ποτέ να μπορεί να δημιουργηθεί οποιασδήποτε μορφής δικοινοτική ομοσπονδία όταν έχουμε τέτοια δυνατά στερεότυπα στα μυαλά μας; Είναι τελικά δυνατόν να μπορεί να προχωρήσει το άθλημα που ονομάζεται ποδόσφαιρο όταν στην εξυπνάδα τους πολλοί πολιτικοί εκμεταλλεύονται αυτή τη φανατική κατάσταση για να κερδίζουν ψήφους; Τελικά ποιος είναι τρελός σε αυτή τη χώρα; Ο «Δεξιός Ομονοιάτης» ή «Το Σύστημα»;  Ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης είναι κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας στη Δυτική κερκίδα της Ομόνοιας (Τμήμα 205) και μπορεί να δεχθεί δια ζώσης οποιεσδήποτε (κόσμιες) διαφωνίες για το παρόν άρθρο.