13 Τραπεζίτες
29/03/2011
Το βιβλίο-καταπέλτης του Simon Johnson και του James Kwak είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο που έχει δημοσιευθεί το 2010. Δεν θα εκπλαγώ αν σε μερικά χρόνια αποδειχθεί τόσο σημαντικό όσο και η Γενική Θεωρία του John Maynard Keynes.
Οι Johnson - καθηγητής στο MIT και μέχρι πρόσφατα πρώτος οικονομολόγος του ΔΝΤ - και Kwak διαγράφουν με γλαφυρότητα τους τρόπους με τους οποίους οι μεγάλες τράπεζες έγιναν η νέα οικονομική ολιγαρχία των ΗΠΑ. Η ολιγαρχία αυτή αρχικά εγκλώβισε και μετά επιβλήθηκε με τη μεγάλη της οικονομική δύναμη στην πολιτική εξουσία στη χώρα, με αποτέλεσμα να απομυζά, μέσω της τεράστιας στήριξης από το κράτος, ολόκληρο τον Αμερικανικό λαό.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι οι συγγραφείς βρίσκουν πολύ ανησυχητικό το γεγονός ότι το μέγεθος των τριών μεγαλυτέρων τραπεζών των ΗΠΑ ισοδυναμεί με το 43% του ΑΕΠ της χώρας. Κατά τους συγγραφείς του βιβλίου, η τεράστια οικονομική δύναμη των μεγάλων τραπεζών έχει κυριολεκτικά εγκλωβίσει με χρυσές αλυσίδες πολιτικούς, οικονομικούς και άλλους σημαντικούς παράγοντες. Έχει εξαγοράσει οικονομικές πολιτικές για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αλλά και για να επεκτείνει τα πλοκάμια με τα οποία ελέγχει το πολιτικό σύστημα μέσω δικών της ανθρώπων σε διάφορα πολιτικά αξιώματα, περιλαμβανομένων και διαδοχικών υπουργών Οικονομικών για δεκαετίες. Δίνουν επίσης έμφαση στην ιδεολογική «πολιορκία» της Ουάσιγκτον από τη Wall Street, η οποία πέτυχε να περάσει στην Αμερικανική κυβέρνηση και στον υπόλοιπο κόσμο μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, χρησιμοποιώντας κορυφαίους ακαδημαϊκούς, ακόμη και Νομπελίστες, δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Ότι δηλαδή το χρηματοπιστωτικό σύστημα προσφέρει τα μέγιστα στην οικονομική ανάπτυξη, μέσα από καινοτομίες και νέα προϊόντα, όταν είναι εντελώς ελεύθερο από κρατικές ρυθμίσεις και άλλες επεμβάσεις.
Έτσι στην Ουάσιγκτον επικράτησε η άποψη «ότι είναι καλό για τις Αμερικανικές τράπεζες είναι καλό και για την οικονομία της χώρας» (και κατ’ επέκταση η ίδια φιλοσοφία προωθήθηκε μέσω του ΔΝΤ και της ΔΤ και σε πολλές άλλες χώρες).
Διάφορες κατά καιρούς καλοπροαίρετες προσπάθειες για καλύτερη ρύθμιση, όπως π.χ. η προσπάθεια για ρύθμιση των παραγώγων (derivatives) βρέθηκαν αντιμέτωπες με την πανίσχυρη αυτή ιδεολογία και σαν αποτέλεσμα απέτυχαν.
Ακαδημαϊκοί οι οποίοι εκφράζαν διαφορετικές απόψεις η προειδοποιούσαν για τους κινδύνους από τη χαλαρή ρύθμιση και την καλπάζουσα φιλελευθεροποίηση των πάντων δεν εισακούστηκαν και σε πολλές περιπτώσεις περιθωριοποιήθηκαν, διότι ακόμη και πολλά «κορυφαία» ακαδημαϊκά περιοδικά, ιδιαίτερα αυτά που εδρεύουν στις ΗΠΑ, εγκλωβίστηκαν από την ίδια ιδεολογία.
Παρά τη λαϊκή οργή εναντίον των μεγάλων τραπεζών κατά την κρίση του 2008, η κυβέρνηση Ομπάμα δεν κατάφερε να περάσει τις μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε, και ούτε κατάφερε να περιορίσει τα σκανδαλώδη bonuses, λόγω της σθεναρής αντίστασης της οικονομικής ολιγαρχίας. Η Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009 ήταν, κατά τους συγγραφείς του βιβλίου, μια πολύ σημαντική μέρα. Οι 13 τραπεζίτες είχαν συνάντηση στο Λευκό Οίκο με τον Πρόεδρο Ομπάμα. Το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης ήταν ουσιαστικά η αποδοχή της κυβέρνησης Ομπάμα ότι είναι και αυτή, όπως και οι προηγούμενες της, όμηρος αυτής της οικονομικής ολιγαρχίας.
Οι συγγραφείς αφιερώνουν ένα κεφάλαιο για να παραθέσουν μια σειρά από ιστορικά παραδείγματα που δείχνουν ότι η χρηματοοικονομική ολιγαρχία δεν σταμάτησε ποτέ την προσπάθεια της να ελέγχει την πολιτική ζωή της χώρας, τόσο με θεμιτά όσο και με αθέμιτα μέσα. Αρχίζει με τη διαμάχη μεταξύ του Τζέφερσον και Χάμιλτον (υπουργοί εσωτερικών και οικονομικών στην πρώτη κυβέρνηση των ΗΠΑ) που αφορούσε την ίδρυση της Πρώτης Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ.
Ο Τζέφερσον αντιμετώπιζε με μεγάλη καχυποψία τις μεγάλες τράπεζες λόγω της πολιτικής τους δύναμης, με την οποία πίστευε ότι θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την ίδια τη δημοκρατία. Στα αχνάρια του Τζέφερσον, ήταν ο Πρόεδρος Τζάκσον (7ος στη σειρά) ο οποίος βρέθηκε σε ανοιχτό πόλεμο με τη Δεύτερη Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο προσπαθούσε να τον «σκοτώσει». Η τελευταία χρησιμοποιούσε την οικονομική της δύναμη, ως Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, για να παρεμβαίνει συνεχώς στην πολιτική ζωή της χώρας, διαφθείροντας εκλεγμένους πολιτικούς με χορηγίες και προσωπικά δάνεια.
Η Τράπεζα μάλιστα είχε και δικό της υποψήφιο στις Προεδρικές εκλογές του 1832 εναντίον του Τζάκσον, τον οποίο όμως δεν κατάφερε να εκλέξει, παρά την προσπάθεια της να εξαγοράσει ψήφους μέσω της αύξησης των δανείων της κατά την προεκλογική περίοδο. Μετά την εκλογή του Τζάκσον, η κεντρική τράπεζα προσπάθησε με εκδικητικό τρόπο να «στραγγαλίσει» την κυβέρνηση της χώρας, μειώνοντας τα δάνεια και την προσφορά χρήματος και διπλασιάζοντας τα επιτόκια.
Η τράπεζα βρήκε άδοξο τέλος όταν ο Πρόεδρος Τζάκσον άσκησε το δικαίωμα βέτο, ακυρώνοντας έτσι την ανανέωση της άδειας της από το Κογκρέσο.
Οι Johnson και Kwak προβλέπουν ότι η επόμενη χρηματοοικονομική κατάρρευση δεν είναι και πολύ μακριά αν δεν παρθούν τα απαραίτητα μέτρα από την κυβέρνηση. Οι μεγάλες τράπεζες συνεχίζουν να αναλαμβάνουν υπερβολικούς κινδύνους εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας ότι και πάλι δε θα αφεθούν να καταρρεύσουν. Οι συγγραφείς πιστεύουν ότι η μόνη διέξοδος είναι να «σπάσουν» οι μεγάλες τράπεζες σε μικρότερα τεμάχια τα οποία ενδεχομένως να μπορούν να αφεθούν να καταρρεύσουν. Έτσι οι τράπεζες θα αναλαμβάνουν μόνον τους κινδύνους που μπορούν να αντιμετωπίσουν με τα δικά τους κεφάλαια, κάτι το οποίο θα μειώσει την πιθανότητα μελλοντικών κρίσεων. Το μέτρο αυτό θα περιορίσει επίσης την πολιτική δύναμη των μεγάλων τραπεζών, η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο σε μεταρρυθμίσεις. Οι συγγραφείς πιστεύουν ότι ο σημερινός Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει τη δυνατότητα να αρθεί στο ύψος προηγουμένων προέδρων των ΗΠΑ οι οποίοι πολέμησαν τις οικονομικές ολιγαρχίες με επιτυχία.
Αν αυτό το βιβλίο είχε γραφτεί για μια Δημοκρατία της Μπανανίας, θα έλεγα ότι η κατάσταση για τους πολίτες της χώρας αυτής είναι αξιοθρήνητη. Στην περίπτωση όμως των ΗΠΑ, ο όμηρος δεν είναι μόνο η ίδια η οικονομία των ΗΠΑ αλλά και η ίδια η παγκόσμια οικονομία. Τα τοξικά προϊόντα που δημιούργησαν οι χρηματοοικονομικές «καινοτομίες» - και τα οποία πλούτισαν πολλούς τραπεζίτες - δεν παρέμειναν μόνο στις ΗΠΑ αλλά βρέθηκαν στους ισολογισμούς πολλών τραπεζών άλλων χωρών. Τα σπασμένα πληρώνουν σήμερα οι φορολογούμενοι πολίτες όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και σε πολλές άλλες χώρες.
Το βιβλίο αυτό είναι πολύ σημαντικό για τρείς τουλάχιστον λόγους. Πρώτον διότι με απλά λόγια, βασισμένα σε αξιόπιστες πηγές, δίνει τη δυνατότητα στον κάθε αναγνώστη να αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης, χωρίς να έχει ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικών. Δεύτερον, δείχνει τι πραγματικά κρύβεται πίσω από την ιδεολογία των χρηματοοικονομικών φιλελευθεροποιήσεων και της χαλαρής (η ακόμη και ανύπαρκτης) ρύθμισης των τελευταίων δεκαετιών. Και τρίτον ανοίγει το δρόμο για το οικονομικά του μέλλοντος – όπου η πολιτική οικονομία και η οικονομική ιστορία θα είναι αναπόσπαστο μέρος των γνώσεων που απαιτούνται για να μπορεί κάποιος να φέρει τον τίτλο «οικονομολόγος».
Για περισσότερες λεπτομέρειες κοιτάξτε το 13bankers.com
Πανίκος Δημητριάδης
Καθηγητής Οικονομικών
Πανεπιστήμιο του Leicester
Οι Johnson - καθηγητής στο MIT και μέχρι πρόσφατα πρώτος οικονομολόγος του ΔΝΤ - και Kwak διαγράφουν με γλαφυρότητα τους τρόπους με τους οποίους οι μεγάλες τράπεζες έγιναν η νέα οικονομική ολιγαρχία των ΗΠΑ. Η ολιγαρχία αυτή αρχικά εγκλώβισε και μετά επιβλήθηκε με τη μεγάλη της οικονομική δύναμη στην πολιτική εξουσία στη χώρα, με αποτέλεσμα να απομυζά, μέσω της τεράστιας στήριξης από το κράτος, ολόκληρο τον Αμερικανικό λαό.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι οι συγγραφείς βρίσκουν πολύ ανησυχητικό το γεγονός ότι το μέγεθος των τριών μεγαλυτέρων τραπεζών των ΗΠΑ ισοδυναμεί με το 43% του ΑΕΠ της χώρας. Κατά τους συγγραφείς του βιβλίου, η τεράστια οικονομική δύναμη των μεγάλων τραπεζών έχει κυριολεκτικά εγκλωβίσει με χρυσές αλυσίδες πολιτικούς, οικονομικούς και άλλους σημαντικούς παράγοντες. Έχει εξαγοράσει οικονομικές πολιτικές για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αλλά και για να επεκτείνει τα πλοκάμια με τα οποία ελέγχει το πολιτικό σύστημα μέσω δικών της ανθρώπων σε διάφορα πολιτικά αξιώματα, περιλαμβανομένων και διαδοχικών υπουργών Οικονομικών για δεκαετίες. Δίνουν επίσης έμφαση στην ιδεολογική «πολιορκία» της Ουάσιγκτον από τη Wall Street, η οποία πέτυχε να περάσει στην Αμερικανική κυβέρνηση και στον υπόλοιπο κόσμο μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, χρησιμοποιώντας κορυφαίους ακαδημαϊκούς, ακόμη και Νομπελίστες, δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Ότι δηλαδή το χρηματοπιστωτικό σύστημα προσφέρει τα μέγιστα στην οικονομική ανάπτυξη, μέσα από καινοτομίες και νέα προϊόντα, όταν είναι εντελώς ελεύθερο από κρατικές ρυθμίσεις και άλλες επεμβάσεις.
Έτσι στην Ουάσιγκτον επικράτησε η άποψη «ότι είναι καλό για τις Αμερικανικές τράπεζες είναι καλό και για την οικονομία της χώρας» (και κατ’ επέκταση η ίδια φιλοσοφία προωθήθηκε μέσω του ΔΝΤ και της ΔΤ και σε πολλές άλλες χώρες).
Διάφορες κατά καιρούς καλοπροαίρετες προσπάθειες για καλύτερη ρύθμιση, όπως π.χ. η προσπάθεια για ρύθμιση των παραγώγων (derivatives) βρέθηκαν αντιμέτωπες με την πανίσχυρη αυτή ιδεολογία και σαν αποτέλεσμα απέτυχαν.
Ακαδημαϊκοί οι οποίοι εκφράζαν διαφορετικές απόψεις η προειδοποιούσαν για τους κινδύνους από τη χαλαρή ρύθμιση και την καλπάζουσα φιλελευθεροποίηση των πάντων δεν εισακούστηκαν και σε πολλές περιπτώσεις περιθωριοποιήθηκαν, διότι ακόμη και πολλά «κορυφαία» ακαδημαϊκά περιοδικά, ιδιαίτερα αυτά που εδρεύουν στις ΗΠΑ, εγκλωβίστηκαν από την ίδια ιδεολογία.
Παρά τη λαϊκή οργή εναντίον των μεγάλων τραπεζών κατά την κρίση του 2008, η κυβέρνηση Ομπάμα δεν κατάφερε να περάσει τις μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε, και ούτε κατάφερε να περιορίσει τα σκανδαλώδη bonuses, λόγω της σθεναρής αντίστασης της οικονομικής ολιγαρχίας. Η Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009 ήταν, κατά τους συγγραφείς του βιβλίου, μια πολύ σημαντική μέρα. Οι 13 τραπεζίτες είχαν συνάντηση στο Λευκό Οίκο με τον Πρόεδρο Ομπάμα. Το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης ήταν ουσιαστικά η αποδοχή της κυβέρνησης Ομπάμα ότι είναι και αυτή, όπως και οι προηγούμενες της, όμηρος αυτής της οικονομικής ολιγαρχίας.
Οι συγγραφείς αφιερώνουν ένα κεφάλαιο για να παραθέσουν μια σειρά από ιστορικά παραδείγματα που δείχνουν ότι η χρηματοοικονομική ολιγαρχία δεν σταμάτησε ποτέ την προσπάθεια της να ελέγχει την πολιτική ζωή της χώρας, τόσο με θεμιτά όσο και με αθέμιτα μέσα. Αρχίζει με τη διαμάχη μεταξύ του Τζέφερσον και Χάμιλτον (υπουργοί εσωτερικών και οικονομικών στην πρώτη κυβέρνηση των ΗΠΑ) που αφορούσε την ίδρυση της Πρώτης Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ.
Ο Τζέφερσον αντιμετώπιζε με μεγάλη καχυποψία τις μεγάλες τράπεζες λόγω της πολιτικής τους δύναμης, με την οποία πίστευε ότι θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την ίδια τη δημοκρατία. Στα αχνάρια του Τζέφερσον, ήταν ο Πρόεδρος Τζάκσον (7ος στη σειρά) ο οποίος βρέθηκε σε ανοιχτό πόλεμο με τη Δεύτερη Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο προσπαθούσε να τον «σκοτώσει». Η τελευταία χρησιμοποιούσε την οικονομική της δύναμη, ως Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, για να παρεμβαίνει συνεχώς στην πολιτική ζωή της χώρας, διαφθείροντας εκλεγμένους πολιτικούς με χορηγίες και προσωπικά δάνεια.
Η Τράπεζα μάλιστα είχε και δικό της υποψήφιο στις Προεδρικές εκλογές του 1832 εναντίον του Τζάκσον, τον οποίο όμως δεν κατάφερε να εκλέξει, παρά την προσπάθεια της να εξαγοράσει ψήφους μέσω της αύξησης των δανείων της κατά την προεκλογική περίοδο. Μετά την εκλογή του Τζάκσον, η κεντρική τράπεζα προσπάθησε με εκδικητικό τρόπο να «στραγγαλίσει» την κυβέρνηση της χώρας, μειώνοντας τα δάνεια και την προσφορά χρήματος και διπλασιάζοντας τα επιτόκια.
Η τράπεζα βρήκε άδοξο τέλος όταν ο Πρόεδρος Τζάκσον άσκησε το δικαίωμα βέτο, ακυρώνοντας έτσι την ανανέωση της άδειας της από το Κογκρέσο.
Οι Johnson και Kwak προβλέπουν ότι η επόμενη χρηματοοικονομική κατάρρευση δεν είναι και πολύ μακριά αν δεν παρθούν τα απαραίτητα μέτρα από την κυβέρνηση. Οι μεγάλες τράπεζες συνεχίζουν να αναλαμβάνουν υπερβολικούς κινδύνους εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας ότι και πάλι δε θα αφεθούν να καταρρεύσουν. Οι συγγραφείς πιστεύουν ότι η μόνη διέξοδος είναι να «σπάσουν» οι μεγάλες τράπεζες σε μικρότερα τεμάχια τα οποία ενδεχομένως να μπορούν να αφεθούν να καταρρεύσουν. Έτσι οι τράπεζες θα αναλαμβάνουν μόνον τους κινδύνους που μπορούν να αντιμετωπίσουν με τα δικά τους κεφάλαια, κάτι το οποίο θα μειώσει την πιθανότητα μελλοντικών κρίσεων. Το μέτρο αυτό θα περιορίσει επίσης την πολιτική δύναμη των μεγάλων τραπεζών, η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο σε μεταρρυθμίσεις. Οι συγγραφείς πιστεύουν ότι ο σημερινός Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει τη δυνατότητα να αρθεί στο ύψος προηγουμένων προέδρων των ΗΠΑ οι οποίοι πολέμησαν τις οικονομικές ολιγαρχίες με επιτυχία.
Αν αυτό το βιβλίο είχε γραφτεί για μια Δημοκρατία της Μπανανίας, θα έλεγα ότι η κατάσταση για τους πολίτες της χώρας αυτής είναι αξιοθρήνητη. Στην περίπτωση όμως των ΗΠΑ, ο όμηρος δεν είναι μόνο η ίδια η οικονομία των ΗΠΑ αλλά και η ίδια η παγκόσμια οικονομία. Τα τοξικά προϊόντα που δημιούργησαν οι χρηματοοικονομικές «καινοτομίες» - και τα οποία πλούτισαν πολλούς τραπεζίτες - δεν παρέμειναν μόνο στις ΗΠΑ αλλά βρέθηκαν στους ισολογισμούς πολλών τραπεζών άλλων χωρών. Τα σπασμένα πληρώνουν σήμερα οι φορολογούμενοι πολίτες όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και σε πολλές άλλες χώρες.
Το βιβλίο αυτό είναι πολύ σημαντικό για τρείς τουλάχιστον λόγους. Πρώτον διότι με απλά λόγια, βασισμένα σε αξιόπιστες πηγές, δίνει τη δυνατότητα στον κάθε αναγνώστη να αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης, χωρίς να έχει ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικών. Δεύτερον, δείχνει τι πραγματικά κρύβεται πίσω από την ιδεολογία των χρηματοοικονομικών φιλελευθεροποιήσεων και της χαλαρής (η ακόμη και ανύπαρκτης) ρύθμισης των τελευταίων δεκαετιών. Και τρίτον ανοίγει το δρόμο για το οικονομικά του μέλλοντος – όπου η πολιτική οικονομία και η οικονομική ιστορία θα είναι αναπόσπαστο μέρος των γνώσεων που απαιτούνται για να μπορεί κάποιος να φέρει τον τίτλο «οικονομολόγος».
Για περισσότερες λεπτομέρειες κοιτάξτε το 13bankers.com
Πανίκος Δημητριάδης
Καθηγητής Οικονομικών
Πανεπιστήμιο του Leicester
18 σχόλια
on 29/03/2011
Συγχαρητήρια για τις βαθιές γνώσεις σου στα τραπεζικά θέματα και για τον εξαιρετικό τρόπο που τις παρουσιάζεις. Τα άρθρα σου είναι πρόκληση αλλά και τροφή για κάθε σκεπτόμενο οικονομολόγο.
on 29/03/2011
Once again very good points. Economists of the future will not be like physicists or fancy mathematicians and they should stop trying to become scientists. Economics is a Social Science and will always be a Social Science. An Economist who does not appreciate Economi History, Psychology and the other Social Sciences is doomed to fail as did the mathematical wizards that got us into theis crisis in the first place. (Certain Fed Economists such as Greenspan and some others that followed his dogma blindly the so called Greenspan Put of lowering interest rates whenever the economy needed an extra push and thus forever blowing asset bubbles...)
How does this relate to Cyprus well as the Professor quite clearly showed in a previous article Cyprus banking Assets are 650% of our GDP...the US worries about 43%... What is the major problem of the Cypriot Economy then?? Is it the Fiscal structural issues that the CB Governor keeps emphasising so as to deflect the attention away from his responsibilities?
Surely the Fiscal Structural issues of 60% Debt to GDP and 4.5% budget deficit are important and the wage rigidities emanting from union power are structural issues that need to be addressed to be in line with worker productivity...However what about banking supervision and Financial Stability? Oh wait yes the Governor proposed 50M Euros to save us And later admitted his mistake by saying we need half a Bilion or 3% of our GDP after the ratin agencies criticised him...
I hope the new Governor understands Banking and Financial Stability...
How does this relate to Cyprus well as the Professor quite clearly showed in a previous article Cyprus banking Assets are 650% of our GDP...the US worries about 43%... What is the major problem of the Cypriot Economy then?? Is it the Fiscal structural issues that the CB Governor keeps emphasising so as to deflect the attention away from his responsibilities?
Surely the Fiscal Structural issues of 60% Debt to GDP and 4.5% budget deficit are important and the wage rigidities emanting from union power are structural issues that need to be addressed to be in line with worker productivity...However what about banking supervision and Financial Stability? Oh wait yes the Governor proposed 50M Euros to save us And later admitted his mistake by saying we need half a Bilion or 3% of our GDP after the ratin agencies criticised him...
I hope the new Governor understands Banking and Financial Stability...
on 29/03/2011
What is the deposit to GDP ratio in the US?
on 29/03/2011
A very interesting article but at the same time another attck on the banking system and therefore on Orfanides.
At last come up with suggestions based on economic theory such as:
Tax the banks,reduce their size-how ,nationalise the banks,destroy the banks,give the banks to the people etc.Some thing, anything
The objective of Mr Demetriades was to give us knowledge?If so his article is most wellcome.If however the objective was an indirect attack on the banking system/Central Bank/Orfanides then the obsession is still there.
At last come up with suggestions based on economic theory such as:
Tax the banks,reduce their size-how ,nationalise the banks,destroy the banks,give the banks to the people etc.Some thing, anything
The objective of Mr Demetriades was to give us knowledge?If so his article is most wellcome.If however the objective was an indirect attack on the banking system/Central Bank/Orfanides then the obsession is still there.
on 29/03/2011
You are clearly reading too much between the lines! This is just a review of a fascinating book. I hope many people in Cyprus will read it (I am not earning a commission from this, in fact I lost a day's salary when I wrote it!) Everyone can draw their own lessons from it.
I do not know enough about the banks in Cyprus to be able to come up with easy fixes. I do, however, feel that the stability fund that has been proposed is too little and too late. Even if it amasses 3% of GDP - in a few years time - that would not offer much of a cushion to a system that is nearly 7 times GDP. A fund that has 3% of banking system assets would amount to 21% of GDP. Even that in a serious crisis would not be enough. Losses in the US amounted to 7% of bank assets and in some other countries up to 60%, although the norm is around 15-20%.
My preference is to avoid getting there in the first place. I fear that 'stability funds' can create additional moral hazard i.e. more reckless risk taking.
Changing the incentives for risk taking within banks is fundamental - it is literally a trillion dollar question.
Johnson's - and others' - idea - for the US - is to break down the big banks into small parts each of which can be allowed to fail without threatening the stability of the whole system. I am not sure whether this can work in the case of Cyprus, but it's certainly worth considering.
I do not know enough about the banks in Cyprus to be able to come up with easy fixes. I do, however, feel that the stability fund that has been proposed is too little and too late. Even if it amasses 3% of GDP - in a few years time - that would not offer much of a cushion to a system that is nearly 7 times GDP. A fund that has 3% of banking system assets would amount to 21% of GDP. Even that in a serious crisis would not be enough. Losses in the US amounted to 7% of bank assets and in some other countries up to 60%, although the norm is around 15-20%.
My preference is to avoid getting there in the first place. I fear that 'stability funds' can create additional moral hazard i.e. more reckless risk taking.
Changing the incentives for risk taking within banks is fundamental - it is literally a trillion dollar question.
Johnson's - and others' - idea - for the US - is to break down the big banks into small parts each of which can be allowed to fail without threatening the stability of the whole system. I am not sure whether this can work in the case of Cyprus, but it's certainly worth considering.
on 29/03/2011
Observer, should mr Demetriades stop writing about the obvious problems of the CY economy so that some people don't get offended? I guess you prefer what the media and the CCB has been feeding us all this time..
The whole media system in Cyprus has aligned itself with mr Orfanides and the bankers, misinforming the public about the real problems of the cyprus economy which let to the successive downgrades by the Moodys and S&Ps. Its time the truth comes out...
The whole media system in Cyprus has aligned itself with mr Orfanides and the bankers, misinforming the public about the real problems of the cyprus economy which let to the successive downgrades by the Moodys and S&Ps. Its time the truth comes out...
on 30/03/2011
Here's what the UK government has done to make recommendations to reduce banking risk:
http://www.hm-treasury.gov.uk/press_11_10.htm
It is eminently sensible. If something analogous could be done in Cyprus, it will be a good way forward. It is of course critical that this is a committee of totally independent and knowledgeable people (they don't even have to be Cypriots).
I am aware that the Vickers Commission are talking to a very large number of people, including some of the top academics in the world on financial regulation as well as the bankers themselves.
All criticism is welcome (as long as it's civil). The comments here have certainly started me thinking. I may write an article on this idea when I get the time.
http://www.hm-treasury.gov.uk/press_11_10.htm
It is eminently sensible. If something analogous could be done in Cyprus, it will be a good way forward. It is of course critical that this is a committee of totally independent and knowledgeable people (they don't even have to be Cypriots).
I am aware that the Vickers Commission are talking to a very large number of people, including some of the top academics in the world on financial regulation as well as the bankers themselves.
All criticism is welcome (as long as it's civil). The comments here have certainly started me thinking. I may write an article on this idea when I get the time.
on 30/03/2011
Κ. Δημητριάδη,
Εάν στην Αμερική ειναι το 45% του ΑΕΠ, στην Κύπρο σύμφωνα με τον Υπουργό οικονομικών ειναι 700% το ΑΕΠ. και είναι όλες οι τράπεζες εκτεθημένες σε ελληνικά ομόλογα και οικιστικά δάνεια φούσκας. Τι να διαλέξομε.. στήριξη των τραπεζών και πτώχευση του κράτους? ή στήριξη του κράτους και δημιουργια κοινωνικού ταμείου στήριξης των πολιτών και όχι των τραπεζών... Γιατί με τα 3δισ που τους δώσαμε πριν 2 χρόνια, θα μπορούσαμε σαν κράτος να τισ εξαγοράσομε και να εξασκήσομε κοινωνική πολιτική. Μέχρι και ο υπουργός που έλεγα τα τελευταία 3 χρόνια δέν έχομε κρίση μιλά για τις τράπεζες... και προέρχεται από τισ τράπεζες...
http://www.stockwatch.com.cy/nqcontent.cfm?a_name=news_view&ann_id=132053
Εάν στην Αμερική ειναι το 45% του ΑΕΠ, στην Κύπρο σύμφωνα με τον Υπουργό οικονομικών ειναι 700% το ΑΕΠ. και είναι όλες οι τράπεζες εκτεθημένες σε ελληνικά ομόλογα και οικιστικά δάνεια φούσκας. Τι να διαλέξομε.. στήριξη των τραπεζών και πτώχευση του κράτους? ή στήριξη του κράτους και δημιουργια κοινωνικού ταμείου στήριξης των πολιτών και όχι των τραπεζών... Γιατί με τα 3δισ που τους δώσαμε πριν 2 χρόνια, θα μπορούσαμε σαν κράτος να τισ εξαγοράσομε και να εξασκήσομε κοινωνική πολιτική. Μέχρι και ο υπουργός που έλεγα τα τελευταία 3 χρόνια δέν έχομε κρίση μιλά για τις τράπεζες... και προέρχεται από τισ τράπεζες...
http://www.stockwatch.com.cy/nqcontent.cfm?a_name=news_view&ann_id=132053
on 30/03/2011
Mr. Demetriades,
I could not agree more with what you are saying. Some Academics have gone a step further with what you are saying. They are speculating that the situation in the banking industry will not change in the forthcoming years. Moreover they think that by 2019 we will have the biggest ever economic crisis ever due to the banking sector. The reason is what you have mentioned in your article as well. The fundamentals of the industry are not changing despite of what happened in 2008 and banks still have the power to control governments decision making.
I could not agree more with what you are saying. Some Academics have gone a step further with what you are saying. They are speculating that the situation in the banking industry will not change in the forthcoming years. Moreover they think that by 2019 we will have the biggest ever economic crisis ever due to the banking sector. The reason is what you have mentioned in your article as well. The fundamentals of the industry are not changing despite of what happened in 2008 and banks still have the power to control governments decision making.
on 30/03/2011
The new downgrade from S&Ps confirms what mr Demetriades and many other in this forum have been saying all the time..
Lets see what mr Orfanides has to say about it... I guess the S&Ps announcement does not leave much room for manouvrement. So I expect a total silence this time by both mr Orfanides and the CBC..
Lets see what mr Orfanides has to say about it... I guess the S&Ps announcement does not leave much room for manouvrement. So I expect a total silence this time by both mr Orfanides and the CBC..
on 30/03/2011
Δεν καταλαβαίνω πως ένα τέτοιο κείμενο εκλαμβάνεται από κάποιους ως κριτική στον Ορφανίδη. Πάσχουν από μανία καταδίωξης.
Στο κάτω-κάτω με μια μια συνομωσιολογική αντίληψη, το πιο κάτω απόσπασμα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αναφορά στο Σταυράκη .
"Έχει εξαγοράσει οικονομικές πολιτικές για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αλλά και για να επεκτείνει τα πλοκάμια με τα οποία ελέγχει το πολιτικό σύστημα μέσω δικών της ανθρώπων σε διάφορα πολιτικά αξιώματα, περιλαμβανομένων και διαδοχικών υπουργών Οικονομικών για δεκαετίες"
Στο κάτω-κάτω με μια μια συνομωσιολογική αντίληψη, το πιο κάτω απόσπασμα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αναφορά στο Σταυράκη .
"Έχει εξαγοράσει οικονομικές πολιτικές για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αλλά και για να επεκτείνει τα πλοκάμια με τα οποία ελέγχει το πολιτικό σύστημα μέσω δικών της ανθρώπων σε διάφορα πολιτικά αξιώματα, περιλαμβανομένων και διαδοχικών υπουργών Οικονομικών για δεκαετίες"
on 30/03/2011
Here is an excerpt from Johnson's "The Quiet Coup" which contains the same ideas as the book and it is much shorter and free to download from:
http://www.theatlantic.com/magazine/archive/2009/05/the-quiet-coup/7364/1/
"One channel of influence was, of course, the flow of individuals between Wall Street and Washington. Robert Rubin, once the co-chairman of Goldman Sachs, served in Washington as Treasury secretary under Clinton, and later became chairman of Citigroup’s executive committee. Henry Paulson, CEO of Goldman Sachs during the long boom, became Treasury secretary under George W.Bush. John Snow, Paulson’s predecessor, left to become chairman of Cerberus Capital Management, a large private-equity firm that also counts Dan Quayle among its executives. Alan Greenspan, after leaving the Federal Reserve, became a consultant to Pimco, perhaps the biggest player in international bond markets.
These personal connections were multiplied many times over at the lower levels of the past three presidential administrations, strengthening the ties between Washington and Wall Street. It has become something of a tradition for Goldman Sachs employees to go into public service after they leave the firm. The flow of Goldman alumni—including Jon Corzine, now the governor of New Jersey, along with Rubin and Paulson—not only placed people with Wall Street’s worldview in the halls of power; it also helped create an image of Goldman (inside the Beltway, at least) as an institution that was itself almost a form of public service. "
You will all note that - thankfully - there are no Greek Cypriot names in the above excerpt and the same is true of the book (although I must add I was a little disappointed that they didn't cite some of my own work on the failures of financial liberalization in LDCs which dates back to the 1990s).
You can however make your own inferences about who is most influenced by the Wall Street ideology in Cyprus.
I must add that I was shocked - but not surprised - by today's downgrade by S&P. The prospects of the Greek economy have been deteriorating and hardly anyone who isn't a eurozone official now thinks they will be able to avoid a restructuring of their debt by 2013. The only question is when and how much the haircut would be. My gut feeling is that it has to be a lot more than 25% to make a difference.
http://www.theatlantic.com/magazine/archive/2009/05/the-quiet-coup/7364/1/
"One channel of influence was, of course, the flow of individuals between Wall Street and Washington. Robert Rubin, once the co-chairman of Goldman Sachs, served in Washington as Treasury secretary under Clinton, and later became chairman of Citigroup’s executive committee. Henry Paulson, CEO of Goldman Sachs during the long boom, became Treasury secretary under George W.Bush. John Snow, Paulson’s predecessor, left to become chairman of Cerberus Capital Management, a large private-equity firm that also counts Dan Quayle among its executives. Alan Greenspan, after leaving the Federal Reserve, became a consultant to Pimco, perhaps the biggest player in international bond markets.
These personal connections were multiplied many times over at the lower levels of the past three presidential administrations, strengthening the ties between Washington and Wall Street. It has become something of a tradition for Goldman Sachs employees to go into public service after they leave the firm. The flow of Goldman alumni—including Jon Corzine, now the governor of New Jersey, along with Rubin and Paulson—not only placed people with Wall Street’s worldview in the halls of power; it also helped create an image of Goldman (inside the Beltway, at least) as an institution that was itself almost a form of public service. "
You will all note that - thankfully - there are no Greek Cypriot names in the above excerpt and the same is true of the book (although I must add I was a little disappointed that they didn't cite some of my own work on the failures of financial liberalization in LDCs which dates back to the 1990s).
You can however make your own inferences about who is most influenced by the Wall Street ideology in Cyprus.
I must add that I was shocked - but not surprised - by today's downgrade by S&P. The prospects of the Greek economy have been deteriorating and hardly anyone who isn't a eurozone official now thinks they will be able to avoid a restructuring of their debt by 2013. The only question is when and how much the haircut would be. My gut feeling is that it has to be a lot more than 25% to make a difference.
on 30/03/2011
Downgrade by S&P total silence by Orphanides no mention of fiscal structural issues but worries that our banking system'a exposure to Greece will spillover to our economy. This in answer to all those that blindly listen and believe the propaganda by Orphanides!
on 31/03/2011
Υπάρχει μια εξαιρετική σε σαφήνεια ανακοίνωση της Αλφα που διάβασα στην ιστοσελίδα wwww.bankingnews.gr που δείχνει τον τρόπο σκέψεως των δικών μας τραπεζιτών.Η ανακοίνωση είναι μακροσκελής και πολύ αναλυτική και εξηγεί γιατί η Κυβέρνηση και οι φορολογούμενοι δεν επιβαρύνονται τίποτε από την στήριξη και μάλιστα πληρώνονται καλά για την εξυπηρέτηση.Η δική μου απορία και αν μπορεί ο Κος Δημητριάδης η οποιοσδήποτε άλλος να μου εξηγήσει είναι γιατί η Κυβέρνηση δεν δίνει απευθείας σε μένα τον δανειολήπτη έναντι καλύτερης εξασφάλισης από ότι προσφέρει η Αλφα και οι άλλες τράπεζες εγγυήσεις τις οποίες να προεξοφλήσω στην ΕΚΤ προς 1% η περισσότερο και να πάρω το οποιο ποσοστό μου δίνουν?Επίσης γιατί να μην μετέχει προσωρινά η Κυβέρνηση με προνομιούχες σε εταιρείες και να παίρνει από αυτές το 10%?Γιατί σώνει και καλά πρέπει να μεσολαβούν οι τράπεζες?
Ως αναφορά τις υποβαθμίσεις θεωρώ ότι οι οίκοι ακόμα δεν επήραν χαμπάρι η δεν θέλουν να πουν ακόμα τι γίνεται.Ενώ μιλούν για ομόλογα υποβαθμίζουν όλες τις τράπεζες είτε έχουν πολλά είτε λίγα ομόλογα .Για δε τα ποσά που θα απαιτηθούν για την στήριξη βρίσκεται με την μέθοδο των τριών.Το μεγέθη Ελληνικού και Κυπριακού τραπεζικού τομέα είναι γνωστά όπως και τα ποσά που δόθηκαν στην Ελλάδα.Εύκολα βρίσκομεν πάνω κάτω το ποσό που θα χρειαστεί που είναι βεβαίως πολλαπλάσιο από τα ποσά που αναφέρουν μέχρι τώρα οι οίκοι.
Ως αναφορά τις υποβαθμίσεις θεωρώ ότι οι οίκοι ακόμα δεν επήραν χαμπάρι η δεν θέλουν να πουν ακόμα τι γίνεται.Ενώ μιλούν για ομόλογα υποβαθμίζουν όλες τις τράπεζες είτε έχουν πολλά είτε λίγα ομόλογα .Για δε τα ποσά που θα απαιτηθούν για την στήριξη βρίσκεται με την μέθοδο των τριών.Το μεγέθη Ελληνικού και Κυπριακού τραπεζικού τομέα είναι γνωστά όπως και τα ποσά που δόθηκαν στην Ελλάδα.Εύκολα βρίσκομεν πάνω κάτω το ποσό που θα χρειαστεί που είναι βεβαίως πολλαπλάσιο από τα ποσά που αναφέρουν μέχρι τώρα οι οίκοι.
on 02/04/2011
Some food for thought about systemically important institutions
http://www.imf.org/external/mmedia/view.aspx?vid=78942269001
and on rating agencies
http://www.imf.org/external/mmedia/view.aspx?vid=619701770001
http://www.bloomberg.com/news/2011-03-29/sovereign-ratings-add-to-instability-in-europe-imf-paper-says.html
© 2011 International Monetary Fund WP/11/68
IMF Working Paper
Monetary and Capital Markets Department and IMF Institute
Sovereign Rating News and Financial Markets Spillovers: Evidence from the European
Debt Crisis
Prepared by Rabah Arezki, Bertrand Candelon and Amadou N. R. Sy1
Authorized for distribution by Ceyla Pazarbasioglu and Marc Quintyn
March 2011
Abstract
This paper examines the spillover effects of sovereign rating news on European financial
markets during the period 2007-2010. Our main finding is that sovereign rating
downgrades have statistically and economically significant spillover effects both across
countries and financial markets. The sign and magnitude of the spillover effects depend
both on the type of announcements, the source country experiencing the downgrade and
the rating agency from which the announcements originates. However, we also find
evidence that downgrades to near speculative grade ratings for relatively large economies
such as Greece have a systematic spillover effects across Euro zone countries. Ratingbased
triggers used in banking regulation, CDS contracts, and investment mandates may
help explain these results.
http://www.imf.org/external/mmedia/view.aspx?vid=78942269001
and on rating agencies
http://www.imf.org/external/mmedia/view.aspx?vid=619701770001
http://www.bloomberg.com/news/2011-03-29/sovereign-ratings-add-to-instability-in-europe-imf-paper-says.html
© 2011 International Monetary Fund WP/11/68
IMF Working Paper
Monetary and Capital Markets Department and IMF Institute
Sovereign Rating News and Financial Markets Spillovers: Evidence from the European
Debt Crisis
Prepared by Rabah Arezki, Bertrand Candelon and Amadou N. R. Sy1
Authorized for distribution by Ceyla Pazarbasioglu and Marc Quintyn
March 2011
Abstract
This paper examines the spillover effects of sovereign rating news on European financial
markets during the period 2007-2010. Our main finding is that sovereign rating
downgrades have statistically and economically significant spillover effects both across
countries and financial markets. The sign and magnitude of the spillover effects depend
both on the type of announcements, the source country experiencing the downgrade and
the rating agency from which the announcements originates. However, we also find
evidence that downgrades to near speculative grade ratings for relatively large economies
such as Greece have a systematic spillover effects across Euro zone countries. Ratingbased
triggers used in banking regulation, CDS contracts, and investment mandates may
help explain these results.
on 02/04/2011
Conclusions of the IMF Working Paper on Rating Agencies
The paper has examined the spillover effects of sovereign rating news across countries and
financial markets using daily data on sovereign credit default swaps (CDS) spreads, stock
market indices and sub-indices for banking and insurance for selected European countries
during the period 2007-2010. It finds that sovereign rating downgrades have statistically and
economically significant spillover effects both across countries and financial markets
implying that rating agencies announcements could spur financial instability. Those spillover
effects depend both on the type of rating announcements, on the source country experiencing
the downgrade and the rating agency from which the announcements originates from.
However, we also find evidence that some rating announcements such as rating downgrades
near speculative grade (e.g. downgrade of Greece to BBB+ from A- by Fitch on December 8,
2009) have a systematic spillover effects across Euro zone countries under consideration (17
and 5 basis points increase respectively for Greek and Irish CDS spreads). Rating-based
triggers used in banking regulation, CDS contracts, and investment mandates may help
explain these results.
Our results have important policy implications and suggest three possible avenues to address
the risks from spillovers. First, as soon as other countries are downgraded, policy makers
should act preventively by communicating effectively to dissipate concerns regarding what
market participants perceive as weaknesses. Second, since spillover effects go beyond
sovereign debt markets, policy makers should be prepared to address possible instability in
the banking, insurance, and non-financial sector by preparing a contingency plan. Third, as
financial instability may stem from the existence of ratings-based regulations, policy makers
should review the appropriateness of using credit ratings in financial markets regulation.
Also, on how to reduce reliance on Credit Ratingf Agencies see:
www.financialstabilityboard.org/publications/r_101027.pdf
The paper has examined the spillover effects of sovereign rating news across countries and
financial markets using daily data on sovereign credit default swaps (CDS) spreads, stock
market indices and sub-indices for banking and insurance for selected European countries
during the period 2007-2010. It finds that sovereign rating downgrades have statistically and
economically significant spillover effects both across countries and financial markets
implying that rating agencies announcements could spur financial instability. Those spillover
effects depend both on the type of rating announcements, on the source country experiencing
the downgrade and the rating agency from which the announcements originates from.
However, we also find evidence that some rating announcements such as rating downgrades
near speculative grade (e.g. downgrade of Greece to BBB+ from A- by Fitch on December 8,
2009) have a systematic spillover effects across Euro zone countries under consideration (17
and 5 basis points increase respectively for Greek and Irish CDS spreads). Rating-based
triggers used in banking regulation, CDS contracts, and investment mandates may help
explain these results.
Our results have important policy implications and suggest three possible avenues to address
the risks from spillovers. First, as soon as other countries are downgraded, policy makers
should act preventively by communicating effectively to dissipate concerns regarding what
market participants perceive as weaknesses. Second, since spillover effects go beyond
sovereign debt markets, policy makers should be prepared to address possible instability in
the banking, insurance, and non-financial sector by preparing a contingency plan. Third, as
financial instability may stem from the existence of ratings-based regulations, policy makers
should review the appropriateness of using credit ratings in financial markets regulation.
Also, on how to reduce reliance on Credit Ratingf Agencies see:
www.financialstabilityboard.org/publications/r_101027.pdf
on 03/04/2011
13-bankers appears to give a historic/political explanation of the finanacial crisis, but it reminds me more of conspiracy theories, than a theory that could be elevated to the status of kaynes theory. Everyone has an opinion over the spilled milk. Many including Mr Demetrades, supports more regulation, a panacea. Part of it is true; for example something needs to be done to align bankers bonuses to long term performance, especially banks that have ultimate guarantee, implicit or explicit of the government. But the crisis was credit bubble, the mother of all bubbles that i do not think it could have been prevented with more regulation. This was a world gone amok and high on credit, and the bankers are not the only ones to blame; it was leverage at levels of society and people not doing their jobs right. It was not lack of regulation that prebvented the SEC from catching Madoff and preventing him from running the biggest ponzy scheme in history. Regulation did not prevent governments around the world, from overburdening their tax payers with debt. There was plenty of rules in the EU, against that. Yet several countries, not least Greece, have overburden their societies with debts they can afford. In Greece in particular, it can be argued that the government is teh one that brought the banks down, as they are now loaded with governement debt that will never paid in full, putting the entire financial system on the brink of collapse. It was Fannie Mae and Freddie Mac, which remain the one of the biggest black holes, of the American financial crisis, are another example of institutions that under the direction of laws passed by ambitious politicians extent themselves to making subprime mortgages. The financial crisis was a perfect storm in the making, created and abated by all levels of society. From the bankers that were taking big bets with their banks balance sheets to the politicians that borrowed excessively to get reelected to the average Joe that overburden himself with debt he could not afford so that he can drive Cayane. People, throughout history have been through periods of irrationality (tulip mania, internet bubble), and mkst recently the credit bubble. This one had a farmore reaching catastrophic consequences, because everyone from the average household that boorowed to buy a house they could not afford, to banks that made stupid bets to governments that borrowed without any descipline. Mr Demetrades, appears to think that regulation could have saved us, and some extent I agree, but is not going to be a panacea, and it will not prevent other bubbles from happening. Also, It is also going to be extremely difficult, to apply universal regulation, on a globalized world were banks can run their operations from another country. Operating in real world is a bit more complicared than viewing it from the comfort of academia.
on 04/04/2011
1. Οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την οικονομική κρίση, μόνο κατ' όνομα ήταν τράπεζες με τη γνωστή έννοια της λέξης. Στην πραγματικότητα επρόκειτο και πρόκειται ακόμη, για διεθνείς επενδυτικο-χρηματιστηριακές εταιρείες που συνέδεαν την άντληση τεράστιων επενδυτικών κεφαλαίων (καμιά σχέση με την απλή κατάθεση έναντι καθορισμένων όρων εξασφάλισης) με τη χωρίς όρια δυνατότητα επένδυσής τους σε όλων των ειδών τα "προϊόντα" διεθνώς.
2. Οι δικές μας τράπεζες καμιά σχέση δεν είχαν με αυτές. Η μόνη διαφορά ή ομοιότητα, είναι ότι δέχονταν εδώ και αρκετά χρόνια μεγάλες καταθέσεις από πρώην χώρες του ανατολικού μπλοκ, κυρίως της Ρωσίας (αλλά και Ουκρανίας, πρώην Γιουγκοσλαβίας κλπ). Τις καταθέσεις αυτές δεν τις επένδυσαν με κερδοσκοπικά κίνητρα, αλλά αγόρασαν κυρίως μέχρι πρόσφατα θεωρούμενες και βαθμολογούμενες ως σίγουρες τοποθετήσεις, δηλαδή κρατικά αξιόγραφα.
3. Τότε δεν υπήρχε θέμα αμφισβήτησης της σταθερότητας τέτοιων αξιογράφων. Δυστυχώς ούτε η πείρα και γνώση των ασφαλώς επαρχιωτών μάνατζερ των τραπεζών μας αρκούσε για να λάβουν νωρίς σοβαρά μέτρα προστασίας. Όμως όταν βγαίνουν τώρα, κατόπιν εορτής μερικοί παντογνώστες και κατηγορούν τις "τράπεζες" γενικά ότι φταίνε, επειδή επένδυσαν σε ελληνικά και άλλα αξιόγραφα που κατέρρευσαν για τους γνωστούς λόγους που όλοι μόλις πρόσφατα πληροφορηθήκαμε, είναι ανέντιμο. Ας κατηγορήσουν τουλάχιστο τους υπεύθυνους μάνατζερ, όχι τις τράπεζες, δηλαδή βασικά τις χιλιάδες μετόχους-ιδιοκτήτες των.
4. Όσον αφορά τις κατηγορίες εναντίον της Κεντρικής και του Διοικητή της, (παρεμπιπτόντως γιατί ούτε λέξη για τυχόν ευθύνες του Διοικητικού Συμβουλίου της Κεντρικής Τράπεζας;). Όταν τα κρατικά αξιόγραφα ιδιαίτερα από χώρες του Γιούρογκρουπ σε όλο τον κόσμο ήταν ίσης περίπου αποτίμησης όπως τα ισχυρά νομίσματα, ποιος λόγος υπήρχε να ερχόταν η ΚΤΚ να απαιτήσει τη δημιουργία ειδικού ταμείου εξασφάλισης τραπεζών; Και αν αυτές οι κατηγορίες είναι ορθές, τότε γιατί διατυπώνονται κατόπιν εορτής, μετά την κατάρρευση οικονομιών όπως της Ελλάδας; Τόσα χρόνια ο νους των παντογνωστών πού ήτανε;
2. Οι δικές μας τράπεζες καμιά σχέση δεν είχαν με αυτές. Η μόνη διαφορά ή ομοιότητα, είναι ότι δέχονταν εδώ και αρκετά χρόνια μεγάλες καταθέσεις από πρώην χώρες του ανατολικού μπλοκ, κυρίως της Ρωσίας (αλλά και Ουκρανίας, πρώην Γιουγκοσλαβίας κλπ). Τις καταθέσεις αυτές δεν τις επένδυσαν με κερδοσκοπικά κίνητρα, αλλά αγόρασαν κυρίως μέχρι πρόσφατα θεωρούμενες και βαθμολογούμενες ως σίγουρες τοποθετήσεις, δηλαδή κρατικά αξιόγραφα.
3. Τότε δεν υπήρχε θέμα αμφισβήτησης της σταθερότητας τέτοιων αξιογράφων. Δυστυχώς ούτε η πείρα και γνώση των ασφαλώς επαρχιωτών μάνατζερ των τραπεζών μας αρκούσε για να λάβουν νωρίς σοβαρά μέτρα προστασίας. Όμως όταν βγαίνουν τώρα, κατόπιν εορτής μερικοί παντογνώστες και κατηγορούν τις "τράπεζες" γενικά ότι φταίνε, επειδή επένδυσαν σε ελληνικά και άλλα αξιόγραφα που κατέρρευσαν για τους γνωστούς λόγους που όλοι μόλις πρόσφατα πληροφορηθήκαμε, είναι ανέντιμο. Ας κατηγορήσουν τουλάχιστο τους υπεύθυνους μάνατζερ, όχι τις τράπεζες, δηλαδή βασικά τις χιλιάδες μετόχους-ιδιοκτήτες των.
4. Όσον αφορά τις κατηγορίες εναντίον της Κεντρικής και του Διοικητή της, (παρεμπιπτόντως γιατί ούτε λέξη για τυχόν ευθύνες του Διοικητικού Συμβουλίου της Κεντρικής Τράπεζας;). Όταν τα κρατικά αξιόγραφα ιδιαίτερα από χώρες του Γιούρογκρουπ σε όλο τον κόσμο ήταν ίσης περίπου αποτίμησης όπως τα ισχυρά νομίσματα, ποιος λόγος υπήρχε να ερχόταν η ΚΤΚ να απαιτήσει τη δημιουργία ειδικού ταμείου εξασφάλισης τραπεζών; Και αν αυτές οι κατηγορίες είναι ορθές, τότε γιατί διατυπώνονται κατόπιν εορτής, μετά την κατάρρευση οικονομιών όπως της Ελλάδας; Τόσα χρόνια ο νους των παντογνωστών πού ήτανε;